"Time Portraits" - 1st Photobiennale - 2008

Ομαδική έκθεση φωτογραφίας Vlassis Art Gallery   15/4 – 15/5/2010 Στο πλαίσιο της 1ης Photobiennale / 20ης Φωτοσυγκυρίας του Μουσείου Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης Συμμετείχαν:  Diego Goldberg (Αργεντινή), JK Keller (ΗΠΑ), Γιώργος Χατζάκης και Θοδωρής Τζιάτζιος, Θανάσης Πάλλας, Βασίλης Καρκατσέλης, Ahreelee, O kimdog, Madandcrazychild, Νoah. Παραγωγή: Φωτογραφικό Κέντρο Θεσσαλονίκης Επιμέλεια: Θανάσης Ράπτης

Η έκθεση προσπαθεί να εξερευνήσει και να φέρει στο χώρο της 'επίσημης' Ελληνικής εκθεσιακής φωτογραφίας, την τέχνη της φωτογραφίας που αναπτύσσεται υπόγεια στο διαδίκτυο και να την 'παντρέψει' με την πειραματική φωτογραφία πολυμεσικών δημιουργών. Πλέον, σε όλο και περισσότερα μουσεία και γκαλερί σε όλο τον κόσμο η φωτογραφία παρουσιάζεται, όλο και συχνότερα, έξω από την παραδοσιακή κορνίζα, όπως την είχαμε συνηθίσει από τον περασμένο αιώνα. Αποτελεί πλέον αναπόσπαστο μέρος εικαστικών κατασκευών και εγκαταστάσεων, interactive multimedia παρουσιάσεων, βίντεο προβολών και -τελευταία- ιντερνετικών εικαστικών αναζητήσεων. Αυτή η πραγματικότητα αντιμετωπίζεται με επιφυλακτικότητα -καμιά φορά και με ειρωνεία- από την παραδοσιακή φωτογραφική κοινότητα, στην Ελλάδα αλλά και παγκοσμίως. Δεν παύει να είναι όμως η νέα πραγματικότητα. Οι νέες εξελίξεις στην τεχνολογία χάρισαν νέες δυνατότητες στο μέσον και αυτές οι δυνατότητες σιγά - σιγά αλλάζουν και το ίδιο το μέσον. Στην πρώτη δεκαετία του 21 ου αιώνα, οι νέες συνιστώσες της φωτογραφίας έχουν παγιώσει τις θέσεις τους. Κανείς δεν μπορεί, πλέον, να φανταστεί τη φωτογραφία δίχως αυτές τις τεχνολογικές εξελίξεις, τις νέες δυνατότητες πρόσβασης στα φωτογραφικά αρχεία, τα πλούσια κανάλια ενδοεπικοινωνίας των δημιουργών και των φορέων τους, δίχως τη δυνατότητα να εκτίθεται κάπου μία φωτογραφία χωρίς να ταξιδέψει ποτέ το αρνητικό της ή το υλικό μέρος της τυπωμένης εικόνας. Το παγκόσμιο διαδύκτιο, που βρίσκεται στο σπίτι ή στο γραφείο και προς χρήση από τον καθένα, είναι ένα από τα εργαλεία, που έφερε αναστάτωση στον τρόπο ενημέρωσης, στον τρόπο διακίνησης των ιδεών, στον τρόπο ανάγνωσης των εικόνων και στο τέλος - τέλος στη γλώσσα και τον τρόπο έκφρασης των δημιουργών. Επιλέχθηκαν να παρουσιαστούν αντιπροσωπευτικές αυτής της τάσης εργασίες από γνωστούς και καταξιωμένους καλλιτέχνες, Έλληνες και ξένους, που αντιμετωπίζουν με δικό του τρόπο ο καθένας τη ροή του χρόνου και τα σημάδια που αυτή η ροή αφήνει στο σώμα. Οι εργασίες τους (Εικαστικές παρουσιάσεις, βίντεο προβολές, ιντερνετικές κατασκευές, εγκαταστάσεις και interactive multimedia ) μπορούν να παρουσιαστούν μόνο με τα σύγχρονα μέσα, μόνο με οθόνες τηλεόρασης, μόνο με μηχανές ψηφιακής προβολής. Τα έργα τους είναι σαφώς φωτογραφίες ή σαφώς ανήκουν στο χώρο της φωτογραφίας, αφού από αυτές και μόνο από αυτές αποτελούνται, είναι όμως και κάτι σαν κινηματογράφος, κάτι πολύ πιο σύνθετο, κάτι πολύ έξω από τα συνηθισμένα όρια του φωτογραφικού μέσου, καθώς αυτές οι φωτογραφίες τρέχουν και δε σταματούν καθόλου να τις απολαύσεις από μόνες τους, να τις εξετάσεις μία μία, αφού αυτές οι εικόνες δεν έχουν συγκεκριμένη υλική υπόσταση, αλλά υφίστανται σχεδόν αποκλειστικά στο χωρόχρονο. Θανάσης Ράπτης, Επιμελητής της έκθεσης Ο Diego Goldberg στο έργο του «The Arrow of Time» παρουσιάζει φωτογραφίες της οικογένειάς του και του εαυτού του από το 1976 μέχρι σήμερα. "Στις 17 Ιουνίου, κάθε χρόνο, η οικογένειά μου βιώνει τη δική της ιεροτελεστία: φωτογραφίζουμε τους εαυτούς μας για να σταματήσουμε, για μια φευγαλέα στιγμή, το βέλος του χρόνου που περνάει", σημειώνει ο φωτογράφος. Το φωτογράφο εντοπίσαμε με τη βοήθεια του Stumblevideo (πρόγραμμα με το οποίο κανείς σερφάρει στα καλύτερα του internet) Γεννήθηκε στην Αργεντινή το 1946 και έλαβε το βραβείο World Press Photo το 2005 . Ξεκίνησε καριέρα στη φωτοδημοσιογραφία το 1974 και εργάστηκε σε όλο τον κόσμο. Οι φωτογραφίες του Goldberg έχουν εκτεθεί στην Ευρώπη, στη Βόρειο και Νότιο Αμερική. Επίσης διοργανώνει φωτογραφικά events . Εργάστηκε ως επιμελητής φωτογραφικού υλικού σε εφημερίδα στην Αργεντινή για έξι χρόνια και στην συνέχεια ασχολήθηκε φωτογραφικά με την έκδοση ενός λευκώματος για το ταγκό. Ο JK Keller στο '' Living My Life Faster : 8 years of JK's Daily Photo Project'' φωτογραφίζει τον εαυτό του στην ίδια θέση καθημερινά για 8 χρόνια και προβάλλει τις φωτογραφίες σαν ταινία με γρήγορη εναλλαγή των εικόνων και συνοδεία μουσικής. Οι εναλλαγές στις εκφράσεις του προσώπου του είναι εντυπωσιακές και οι αλλαγές με τα γένεια και τα μαλλιά που μεγαλώνουν και "εξαφανίζονται", παρουσιάζουν το πέρασμα του χρόνο από το ανθρώπινο πρόσωπο σαν ένα φουσκωμένο ποτάμι που σαρώνει τα πάντα. Το φωτογράφο επιλέξαμε από το δικτυακό τόπο You Tube. Πατήστε εδώ Ο JK Keller είναι 31 χρονών και ζει στο Bloomfield Hills, στο Michigan των Ηνωμένων Πολιτειών. Αυτή την περίοδο έχει δεσμό, είναι straight, είναι Αιγόκερος, δεν καπνίζει, πίνει και έχει τελειώσει την Cranbrook Academy Of Art s , (Μaster). (Τα στοιχεία προέρχονται από το προφίλ του φωτογράφου στο my space) video Ο Βασίλης Καρκατσέλης παρουσιάζει 600 πορτρέτα φίλων του από το χώρο της φωτογραφίας ή -όπως σημειώνει ο ίδιος- την εικόνα του αφανούς. Ένα αντικείμενο, ένα άτομο, είναι τμήμα του πραγματικού. Η φωτογραφία του ή η προβολή της είναι μία άλλη πραγματικότητα, είναι ένα νέο αντικείμενο. Οι φίλοι μας είναι τμήμα της δικής μας πραγματικότητας, οι φωτογραφίες τους το ίδιο. Η φευγαλέα, όμως, προβολή μιας εικόνας τους στον τοίχο ή στην ψηφιακή κορνίζα ποιανού πραγματικότητα είναι, αναρωτιέται ο δημιουργός; Σύμφωνα με τον Ηράκλειτο "δεν γίνεται να μπεις δύο φορές στο ίδιο ποτάμι". Τα πορτρέτα των φίλων του επιβεβαιώνουν τις αλλαγές από τότε που τραβήχτηκαν. Θα το επιβεβαιώσει ο καλλιτέχνης και κατά τη διάρκεια της έκθεσης, αφού κάθε Τρίτη θα είναι παρών στην έκθεση και θα φωτογραφίζει τους νέους του φίλους, που από την επόμενη κιόλας Τρίτη, θα είναι ενταγμένοι στο έτσι και αλλιώς ανοικτό και σε εξέλιξη έργο του. Ο Βασίλης Καρκατσέλης έχει παρουσιάσει τη δουλειά του σε πολλές ατομικές και ομαδικές εκθέσεις. Διετέλεσε Μέλος της Συμβουλευτικής Επιτροπής του Μουσείου Φωτογραφίας της Θεσσαλονίκης και συμμετέχει σε πολλές ομάδες για τη διάδραση στην τέχνη. Μεταξύ άλλων το 1984 ιδρύει τη Φωτογραφική Ομάδα Τριανδρίας, γνωστή σε όλους σα Φωτογραφικό Κέντρο Θεσσαλονίκης και είναι Πρόεδρος της Καλλιτεχνικής του Επιτροπής. Τον απασχολεί τόσο η παραδοσιακή αντίληψη για τη φωτογραφία, όσο και το ταξίδι της πέραν των ορίων. Ο Γιώργος Χατζάκης και ο Θοδωρής Τζιάτζιος παρουσιάζουν τις φωτογραφίες τους σε μορφή 3D Video, χρησιμοποιώντας την τεχνική time slice. Επικρατεί η άποψη ότι η φωτογραφία παγώνει το χρόνο, πράγμα για το οποίο υπάρχουν βάσιμες αντιρρήσεις. Θα μπορούσαμε καλύτερα να πούμε ότι η φωτογραφία συμπυκνώνει το χρόνο. Στην εργασία αυτή, η στιγμή (ας πούμε το ένα εκατοστό εικοστό πέμπτο του δευτερολέπτου / χρόνος ταχύτητας λήψης της φωτογραφίας) διευρύνεται στον "μυθικό" χρόνο των 8 δευτερολέπτων, προσφέροντας μία ξεχωριστή εμπειρία. Κάθε στιγμή φωτογραφίζεται (και προβάλλεται στο video) με πολλαπλό τρόπο, ταυτόχρονα από πολλές φωτογραφικές μηχανές, δίνοντας στο χρόνο μια απίστευτη διάσταση. video Ο Θανάσης Πάλλας παρουσιάζει το έργο "ΕΙΚΟΝΑ" (Η Εικόνα που βλέπει - πολυμεσική κατασκευή). Ο θεατής πλησιάζει μια Εικόνα - Οθόνη που προβάλει εικόνες από τις ειδήσεις και διαπιστώνει, ότι αυτή η εικόνα παρουσιάζει το ψηφιακό είδωλό του. Γύρω από την κεντρική περιοχή αυτής της Εικόνας-Οθόνης, εξελίσσονται οι σκηνές των επίκαιρων γεγονότων . Ο Θεατής καθώς προσπαθεί να αναγνωρίσει τα γεγονότα, διαπιστώνει ότι μέσα στα διαδραματιζόμενα, εμφανίζονται φυσιογνωμίες αναγνωρίσιμες, όπως η δικιά του και των όσων παρακολουθούν μαζί του στην οθόνη τα επίκαιρα. Ο χώρος της γκαλερί μέσα στην οποία βρίσκεται και οι γύρω του, 'παίζουν' στις ειδήσεις. Ανά πάσα στιγμή, η φυσιογνωμία του θεατή μπορεί να ενταχθεί σε σκηνές δράσης που δεν έχει ακόμα βιώσει και να γίνει μέρος επίκαιρων γεγονότων που δε μπορεί να ελέγξει. Τα υλικά που χρησιμοποιεί είναι μία οθόνη TFT, Webcam, υπολογιστής και ένας διαδραστικός προγραμματισμός. Ο Θανάσης Πάλλας σπούδασε γραφιστική στα ΤΕΙ της Αθήνας, ζωγραφική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Θεσσαλονίκης και του Βερολίνου, γλυπτική και πολυμέσα στην Καλών Τεχνών του Αμβούργου και Ιστορία της Τέχνης στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου. Ατομικές και ομαδικές εκθέσεις του έχει διοργανώσει στην Ελλάδα και Γερμανία. Παρουσιάζει διαδραστικές εγκαταστάσεις από το 1996. Έργα του βρίσκονται σε ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και τη Γερμανία. Δημοσιεύσεις για το έργο του έγιναν σε εφημερίδες και περιοδικά της Ελλάδας και της Γερμανίας. Διδάσκει το μάθημα της "Ψηφιακής Εικόνας", στη Σχολή Καλών Τεχνών του ΑΠΘ και "GUI-WEB DESIGN" στο Μεταπτυχιακό Διιδρυματικό Πρόγραμμα Προηγμένων Συστημάτων Υπολογιστών και Επικοινωνιών της Πολυτεχνικής Σχολής του ΑΠΘ. Ως YouTube artists (ένα μικρό συμβολικό δείγμα αλιευμένο στο internet) συμμετέχουν ανώνυμα (μόνο με τα ψευδώνυμά τους αφού με αυτά έχουν αναρτήσει εκεί τη δουλειά τους) η Ahreelee, η O kimdog, η Madandcrazychild και ο Νoah, με μικρά βίντεο, όπου παρουσιάζουν, στο ίδιο πλαίσιο, το πρόσωπό ή το σώμα τους να αλλάζει με το πέρασμα του χρόνου. Η συμμετοχή τους αποτελεί τρανταχτό παράδειγμα της άνευ όρων κυκλοφορίας του καλλιτεχνικού προϊόντος και, πιθανώς μία πιο σημερινή μορφή διαμαρτυρίας και αντίστασης στην επώνυμη υπογραφή, την υποτίθεται μόνη ικανή διαδικασία της αγοράς να προσελκύσει άκριτα την προσοχή του θεατή και να υπογραμμίσει την αξία ή όχι ενός πονήματος.