"Το φύλο μου, ο εαυτός μου / My gender, Myself" - 2017

For English text you can visit http://fkth.gr/en/en/my-gender-myself

Ομαδική έκθεση φωτογραφίας
Toss Gallery / Θεσσαλονίκη   31/3 – 19/4/2017

Συμμετείχαν: Φρόσω Παπαδημητρίου, Τζίνα Μαραγκουδάκη, Μάνος Χρυσοβέργης, Λίλη Ζουμπούλη, Πάνος Κέφαλος, Εύα Γερομιχαλού-Βέη, Έλενα Γανδά, Γιώργος Κάνης, Γεωργία Πονηράκου, Γεωργία Λαλέ (video), Βασιλική Σανδάλη, Κυριάκος Κατσαρέας, Φίλη Ολσέφσκι, Μαρία Τζεφέρη, Αφροδίτη Δάφνου (performance)

Στο πλαίσιο αυτών των δράσεων πραγματοποιήθηκε το Σάββατο 14 Ιανουαρίου 2017,ημερίδα πάνω στο θέμα του Φύλου, στο Μουσείο Φωτογραφίας με ελεύθερη είσοδο για το κοινό. ...περισσότερα 

Παραγωγή: Φωτογραφικό Κέντρο Θεσσαλονίκης

Επιμέλεια: Θανάσης Ράπτης

"Το φύλο μου, ο εαυτός μου"

“Ποτέ δεν ένιωσα καταπιεσμένη εξαιτίας του φύλου μου. Κάθε φορά που γράφω ένα ποίημα ή ζωγραφίζω, δεν είμαι γυναίκα. Είμαι καλλιτέχνις” Patti Smith, Ποιήτρια, Μουσικός
Το φύλο στον άνθρωπο είναι ένας πολύ σοβαρός παράγοντας, που διαμορφώνει/διαμορφώνεται από τον ψυχισμό του. Οι περισσότεροι άνθρωποι συνήθως προσαρμόζονται -κάποιες φορές με επώδυνο τρόπο- στο ρόλο-φύλο που τους έτυχε! Το προφανές βιολογικό φύλο αποτελούσε για αιώνες αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα και για την επιστήμη.
“Εγώ ήμουν απελευθερωμένη γυναίκα πολύ καιρό πριν εφευρεθεί ο όρος γι' αυτό” Peggy Guggenheim, Συλλέκτης έργων τέχνης
Τον όρο 'gender' (φύλο) εισήγαγε πρώτη φορά το 1972 ο ανθρωπολόγος Ann Oakley, ώστε να πάρει την έννοια του «κοινωνικού φύλου», δηλαδή του φύλου που γνωρίζουμε ότι έχει κατασκευαστεί κοινωνικά και πάντα σε αντίστιξη με τον όρο «sex» ο οποίος θα αντιστοιχούσε στο βιολογικό φύλο. Μέχρι τότε, ο όρος sex ήταν αυτός που σήμαινε το φύλο και για κάποια χρόνια μετά το τέλος του δεύτερου κύματος του φεμινισμού (1960-1980), οι όροι sex και gender αλληλοσυμπληρώνονταν και συγκρούονταν μέσα σε ένα κλίμα γενικότερης αμηχανίας.
“Φύλο δεν είναι κάτι που κάποιος 'είναι', είναι κάτι που κάποιος 'κάνει', μια πράξη ... το να 'κάνεις' μάλλον παρά το να 'είσαι'. Δεν υπάρχει έμφυλη ταυτότητα πίσω από τις εκφάνσεις του φύλου. Αυτή η ταυτότητα είναι επιτελεστικά δομημένη από τις πλέον χαρακτηριστικές εκφάνσεις που λέγεται ότι είναι το αποτέλεσμά της. Αν ο αμετάβλητος χαρακτήρας του sex-φύλου είναι αμφισβητούμενος, ίσως αυτή η δομή που ονομάζεται 'sex-φύλο' είναι αυτό που έχει δομηθεί πολιτισμικά ως gender-φύλο. Στην πραγματικότητα, ίσως ήταν ήδη πάντα gender -φύλο, έχοντας ως συνέπεια ο διαχωρισμός ανάμεσα στα δύο να καταλήγει στο να μην υπάρχει διαχωρισμός” Judith Butler, Αμερικανίδα φιλόσοφος και θεωρητικός του Φύλου
Στην έκθεση "Το φύλο μου, ο εαυτός μου" συμμετέχουν μερικοί από τους πιο καταξιωμένους, νέους Έλληνες καλλιτέχνες, που ζουν, εργάζονται και διαπρέπουν στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Περιλαμβάνει 12 φωτογραφικές ενότητες, 1 video art, 1 performance και μια φωτογραφική κατασκευή. Προσπαθεί να εξερευνήσει το θέμα του φύλου μέσα από το βίωμα, την εμπειρία και την αναζήτηση, που οδηγεί σε μια εμβάθυνση για μια πιο ουσιαστική αυτογνωσία, καθώς και να αναδείξει την έκφανση του φύλου ως μια καθαρά πολιτική πράξη. Η τέχνη είναι η τελευταία καταφυγή του ανθρώπου για να εκφράσει με τη μεγαλύτερη δυνατή ακρίβεια αυτό που του συμβαίνει, πεδίο στο οποίο συνήθως ο λόγος αποδεικνύεται λίγος!
Διαισθανόμουν ότι υπήρχε διπλός κίνδυνος για την συγκρότηση της έκθεσης: ή να γίνει πολιτικά ορθή, κλείνοντας τα μάτια στις επιθυμίες ενός μεγάλου ποσοστού της κοινωνίας ή να χειραγωγηθεί από τις 'σειρήνες' της 'πιασάρικης' φωτογραφίας, αποκλειστικά με ακραίες σκηνές, με κύριο χαρακτηριστικό την εκτός ορίων σεξουαλικότητα, παγίδα στην οποία συνήθως πέφτουν θεματικά κινηματογραφικά αφιερώματα που έχω δει κατά καιρούς. Επιδίωξα τέλος να υπάρχει η διαπραγμάτευση της κορυφαίας -κατά τη γνώμη μου- έμφυλης ανθρώπινης έκφανσης, που δεν είναι άλλη από τη μητρότητα.
“Με την εμπειρία που απόκτησα φωτογραφίζοντας για πολλά χρόνια την πάλη μεταξύ των δύο φύλων με τους κώδικες και τους ορισμούς τους και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν στις σχέσεις μεταξύ τους, ήταν μεγάλη ανακούφιση για μένα να συναντώ ανθρώπους που είχαν ξεπεράσει τα όρια που βάζει το φύλο. Πολλοί άνθρωποι τρομοκρατούνται αν δεν κατηγοροποιούν τους άλλους -ως προς την φυλή, την ηλικία και κυρίως ως προς το φύλο. Θέλει γερά κότσια να βγαίνεις στο δρόμο και να πέφτεις σε ρωγμές. Κάποιοι φίλοι μου αναιρούν τα φύλα καθημερινά από αγόρι σε κορίτσι και πάλι από την αρχή"
Nan Goldin, Αμερικανίδα φωτογράφος
Η πορεία της προετοιμασίας της έκθεσης μου έδωσε την ευκαιρία για ανταλλαγή απόψεων με τους συμμετέχοντες, που οδήγησε στην ανακάλυψη πτυχών της προσωπικότητάς μας που δεν είχαμε φανταστεί, αλλά και περαιτέρω εξερεύνηση της ψυχοσύνθεσής μας και των βαθύτερων επιθυμιών μας. Νιώθω δε ότι επηρέασε βαθιά και τον δικό μου ψυχισμό, καθώς -καθόλου τυχαία νομίζω- επανενεργοποιήθηκαν στοιχεία της έμφυλης συνειδητότητάς μου, που βρίσκονταν σε ένα είδος λήθαργου, χαμένα σε μια θάλασσα βεβαιοτήτων!
“Και οι άντρες και οι γυναίκες θα έπρεπε να αισθάνονται ελεύθεροι να είναι ευαίσθητοι. Και οι άντρες και οι γυναίκες θα έπρεπε να αισθάνονται ελεύθεροι να είναι δυνατοί ... Έφτασε η ώρα που θα πρέπει όλοι να αντιλαμβανόμαστε το φύλο σε ένα φάσμα και όχι σαν αντιτιθέμενα σύνολα από ιδεώδη” Emma Watson, Αγγλίδα ηθοποιός, μοντέλο και ακτιβίστρια

Θανάσης Ράπτης                                                                                                                         
Φωτογράφος – Επιμελητής της έκθεσης

Γνώρισα την Έμιλυ σε ένα πάρτυ. Αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Όλες ξέραμε ότι η πολυεδρική της ομορφιά είναι μαγική. Καιρό αργότερα, της ζήτησα να τη φωτογραφήσω. Ούτε αυτό έχει σημασία. Λίγους μήνες μετά, η διαπλανητική ομορφιά αυτοκτόνησε. Άκουσα τότε πολύ ηχηρά από πολλά βρεγμένα μάτια και πρησμένα από το κλάμα στόματα πως η τόσο αμείλικτα χτυπημένη τρανς κοινότητα, και η ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα στο σύνολό της, έχασαν μια απο τις πιο σημαίνουσες, τις πιο παλλόμενες τους αγωνίστριες. Μια φίλη μου είπε για το θανατό της: “Αποδεκατιζόμαστε”. Η βουτιά μιας ανθρώπου στο τίποτα σημαίνει ότι ακόμη και τα πιο φθαρτά πράγματα γύρω της, υφάσματα, σημειωματάρια, κινητά, είναι τώρα πιο κοντά στη ζωή από το δέρμα της, τα μάτια της, όλα πάνω της. Σημαίνει ότι ακόμη και οι φωτογραφίες που τραβήξαμε μαζί εκείνο το βράδυ της φωτογράφησης, είναι πιο απενεργοποιημένες κι από τους πνεύμονές της. Σημαίνει ότι, ακόμη και όσες από εμάς που τη γνωρίσαμε, παίξαμε παλιότερα μπουνιές με το θάνατο, δεν καταφέραμε εδώ να πιάσουμε καλά την πληροφορία στα χέρια μας: η Έμιλυ είναι κι αυτη σάρκινη κι αληθινή, δεν είναι απείκασμα ηρωισμού, αλλά καταγγελία που (δεν) ανασαίνει (πια). Σημαίνει το προφανές: η ταυτότητα που δεν εκπληρώνεται παράγει μη ύπαρξη που ισοδυναμεί με την ανυπαρξία που διέπει το θάνατο. Και με αυτήν την καταγγελία της ανυπαρξίας που φέρνει η αυτοχειρία της, αποκαταστάθηκε τελικά η ταυτότητα.

Η Φίλη Ολσέφσκι γεννήθηκε στο Λοτζ της Πολωνίας το 1986 και ζει στην Αθήνα. Σπουδές στην Σχολή Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ., υπό τον Γιώργο Τσακίρη. Φιλμογραφία της έχει προβληθεί στις Νύχτες Πρεμιέρας, στο NIFF της Νάουσας και στο Φεστιβάλ Χαλκίδας. Οι φωτογραφικές της σειρές έχουν δημοσιευθεί σε περιοδικά όπως τα ASU, Oitsarisme, Artfly Barfly, Positive Magazine, yishuzs.com.

Ο αυνανισμός είναι η πρώιμη σεξουαλική πράξη που βιώνουν οι άνθρωποι, προετοιμάζοντας τα βήματα και τους ρόλους τους για τη μετέπειτα ενεργή σεξουαλική ζωή. Για ορισμένους ανθρώπους θεωρείται ταμπού, ενώ στην ελληνική κοινωνία ως διαδικασία έχει ταυτιστεί κυρίως με το ανδρικό φύλο. Η πραγματικότητα όμως είναι πως αποτελεί μια ολοκληρωμένη συνειδητή πράξη, μέσα από την οποία όσο ο άνδρας τόσο και η γυναίκα αναζητούν ευχαρίστηση, εξερευνώντας την σεξουαλικότητα και τον σεξουαλικό ρόλο του ατόμου.

Το γεγονός ότι δεν συμβάλλει στην αναπαραγωγική διαδικασία έχει ως συνέπεια να θεωρείται κάτι το μη φυσιολογικό, ενισχύοντας τους μύθους και την σιωπή γύρω από αυτό. Ο ρόλος της εκκλησίας στη δαιμονοποίηση αυτή είναι περισσότερο από προφανής.
Μέσα από αυτές τις φωτογραφίες ο γυναικείος αυνανισμός παρουσιάζεται με τους όρους και τους κώδικες ενός glamorous lifestyle, αισθητικής που επιδιώκει και καταφέρνει να ομογενοποιεί και να κάνει αποδεκτές στο ευρύ κοινό ανθρώπινες πρακτικές και συμπεριφορές, που στο παρελθόν περιβάλονταν από ένα πέπλο σιωπής.

Ο Κυριάκος Κατσαρέας γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη όπου ζει έως σήμερα. Μετά από σύντομες περιπλανήσεις σε άλλους επαγγελματικούς χώρους, βρίσκει οριστικά το δρόμο του το 1995 με τη δημιουργία του πρώτου του studio. Εμπνεύστηκε, σκηνοθέτησε και φωτογράφισε με πάθος ανθρώπους, περνώντας μοιραία στο χώρο της μόδας & της διαφήμισης, εκεί όπου μέσα από την ιδιαίτερη χρήση του φωτός, τα παιχνίδια των σκιών και τα φίλτρα του προσωπι- κού του κόσμου αναδείχτηκε το θεατρικό και συνάμα μοντέρνα απροσδόκητο ύφος του.
Είναι μέλος του Φωτογραφικού Κέντρου Θεσσαλονίκης απο το 1992 και έχει διακριθεί σε διαγωνισμούς φωτογραφίας.
Εκθέτει τα έργα του τόσο σε ατομικές όσο και ομαδικές εκθέσεις.

“Ο μεταβατικός χώρος αφορά ένα τόπο και μια διαδικασία εσωτερικής σύγκρουσης ανάμεσα στην πραγματικότητα και την φαντασίωση”. Ένα φωτογραφικό ημερολόγιο από την προσωπική μου ζωή σε εξέλιξη.
 Τα τελευταία χρόνια συλλέγω εικόνες από τον κόσμο μου με βάση το ένστικτο, την εμμονή και τον φόβο. Κινούμαι ή μένω στάσιμος άλλοτε, σε γνωστούς ή άγνωστους τόπους, ανακαλύπτοντας τον εαυτό μου.

Ο Πάνος Κέφαλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1990. Σπούδασε στη σχολή Σταυράκου διεύθυνση φωτογραφίας και στη συνέχεια φωτογραφία στο Ι.Ε.Κ. ΑΚΜΗ. Το 2011 πραγµατοποίησε την πρώτη του έκθεση µε τίτλο “Εντροπία”. Στη συνέχεια έλαβε µέρος και σε άλλες οµαδικές εκθέσεις και το 2013 επιλέχθηκε να παρουσιάσει την δουλειά του “saints” στο Athens Photo Festival, στους Νέους Έλληνες Φωτογράφους. To 2014 µπήκε στην shortlist του διαγωνισµού Leica Oskar Barnack Award. Τον Νοέµβρη του 2012 ξεκίνησε το project του “saints” το οποίο ολοκλήρωσε στα τέλη του 2015. Τον Ιούλιο του 2016 κυκλοφόρησε το βιβλίο του από τον Ιταλικό εκδοτικό “Fabrica”. Οι “saints” βραβεύθηκαν στον διαγωνισµό LensCulture Street Photography Awards 2016, στην κατηγορία Jurors' picks από τον Enrico Bossan

Το φύλο είναι πράττειν ...Το τωρινό του σχήμα βρίσκεται παράλληλα στο πριν και το μετά. Ξεγλιστράει από την σφαίρα της δεδομένης συνθήκης, ρευστοποιείται και γίνεται έκφραση. Αυτή η έκφραση είναι και αυτό που απασχολεί την συγκεκριμένη δουλειά. Πρόκειται για απεικονίσεις ατομικών αφηγήσεων όπου αμφισβητούν την αλήθεια που η κοινωνία θέτει ως πρωταρχική, τοποθετώντας μας μπροστά και στις δυο πλευρές του καθρέφτη. Ενός καθρέφτη που επιδιώκει να ντυθούμε κάθε πτυχή σχεδόν μυστηριακή της επιθυμητής ταυτότητας, απτής και ταυτόχρονα ρευστής. Μια προσπάθεια να μπούμε στο εσωτερικό τους, να γίνουμε ένα με αυτές και να γευτούμε τον εαυτό μας με άλλο τρόπο.

Η Μαρία Τζεφέρη ζει στην Αθήνα, έχει σπουδάσει Ευρωπαικές Σπουδές και Διοίκηση Πολιτιστικών Μονάδων. Ασχολείται με τη φωτογραφία από το 2012 και έχει πάρει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και παρουσιάσεις. Ο τρόπος που φωτογραφίζει είναι σχεδόν βιωματικός. Τα θέματα που κυρίως συνοψίζουν τη μέχρι τώρα δουλειά της είναι ανθρωποκεντρικά και αφορούν την ανάδειξη της ανθρώπινης μοναδικότητας και διαφορετικότητας.

   

Επαναπροσδιορίζω την σημασία φωτογραφιών - οπότε και στιγμών – από βιωματικές μου εμπειρίες που αποτέλεσαν σταθμούς στη ζωή μου ως γυναίκα και ως ο εαυτός μου. Η επαφή με την πρώτη μου κούκλα, το προστατευτικό πατρικό άγγιγμα, ο έρωτας, η εγκυμοσύνη και η επίδρασή της στο σώμα μου, η ιδιαίτερη σχέση με το παιδί μου κατά τον θηλασμό, το λευκό φουστάνι της νιότης …

Η Έλενα Γανδά γεννήθηκε και ζει στη Θεσσαλονίκη. Ασχολείται με τη φωτογραφία εντατικά από το 2008, παρακολουθώντας μαθήματα, workshops, σεμινάρια και συμμετέχοντας σε πολλές δραστηριότητες γύρω από την φωτογραφία. Έχει εκθέσει κυρίως στην Θεσσαλονίκη, αλλά και στο εξωτερικό. Είναι μέλος του Φωτογραφικού Κέντρου Θεσσαλονίκης και της Φωτογραφικής Ομάδας Kλικ-ers.

“...Περπατώ μες στ' αγκάθια μες στα σκοτεινά
σ' αυτά που 'ναι να γίνουν και στ' αλλοτινά
κι έχω για μόνο μου όπλο μόνη μου άμυνα
τα νύχια μου τα μωβ σαν τα κυκλάμινα...”
'Μαρία Νεφέλη', Οδυσσέας Ελύτης

Η Τζίνα Μαραγκουδάκη γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε πιάνο και ανώτερα θεωρητικά της μουσικής και εργάζεται στην Περιφέρεια Αττικής. Από το 2010 ασχολείται εντατικά με τη φωτογραφία καθώς ήταν παιδικό απωθημένο

SEX... όπως λέμε φύλο κλωστή, μεγεθυντικός φακός, χαρτόνι

Το έργο πραγματεύεται την σεξουαλική αντικειμενοποίηση του γυναικείου φύλου μέσα από την πράξη της ηδονοβλεψίας και απεικόνισης της γυναικείας μορφής ως υβριδίου, αποτελούμενο από σάρκα και κουκλίστικα χαρακτηριστικά.
Παράλληλα σχολιάζει την εικόνα πού η πλειοψηφία των γυναικών ακόμα υιοθετεί, οδηγούμενη από τις τάσεις της μόδα και τους κανόνες προβολής και συμπεριφοράς, που συνδέονται και καθορίζονται από κοινωνικούς κύκλους, social media και celebrities.
Παθητική και διαθέσιμη, περιορισμένη εντός των παραμέτρων που καθορίζονται από το κοινωνικό περιβάλλον της, περιμένει να λατρευτεί και να αποθεωθεί για την εντός των προδιαγραφών ομορφιά της και την έντονη εκπομπή της σεξουαλικότητάς της... ή αυτή είναι απλά η γενική αντίληψή μας ως θεατές, οδηγημένη από τα κοινωνικά ταμπού και στερεότυπα;
(Φωτογραφική εγκατάσταση)

H Φρόσω Παπαδημητρίου έχει σαν έδρα το Λονδίνο τα τελευταία 10 χρόνια. Σπούδασε Καλών Τεχνών στο πανεπιστήμιο Middlesex University of London και είναι κάτοχος πτυχίου Master Σπουδών στην Διοίκηση και Πολιτική των Τεχνών. Έχει συνεργαστεί με γκαλερί στο Ηνωμένο Βασίλειο, Ελλάδα, Γαλλία, Τουρκία, Γερμανία, Φιλανδια, Ολλάνδια, Περού, Η.Π.Α, Ταϊβάν και Ιαπωνία και έργα της έχουν συμπεριληφθεί σε εκδόσεις βιβλίων στην Ταϊβάν, τις Η.Π.Α, την Ελλάδα και το Ηνωμένο Βασίλειο. Είναι διευθύνων της ομάδας Collaborative Art και συνεργάτιδα στο The Exchange, βιβλιοπωλείο και βιβλιοθήκη των ανεξάρτητων καλλιτεχνικών εκδόσεων.

'We feel tired of apologizing for and covering up our interest in SM. We feel tired of being considered sick. We feel tired of being considered unacceptable. We are coming out. If you are not ready for that, too bad! Your unreadiness is not our problem' Jay Wiseman, Sm101

Η ηδονιστική υπέρβαση που προέρχεται απο το να βουτάς στο σκοτάδι και την βρωμιά παρέα με τρυφερότητα, υποταγή, την συντροφιά σου και την αμοιβαία ευχαρίστηση. Αν είμαι κάτι αυτό είναι το αποτέλεσμα των πράξεων μου, των συμπεριφορών μου, της σχέσης μου με το περιβάλλον και κυρίως των επιθυμιών μου. Καταθέτω το προσωπικό μου ερωτικό βίωμα απο φωτογραφίες που αποτελούν μέρος της φωτογραφικής δουλειάς Kink Diaries.

Μάνος Χρυσοβέργης
Ερωτευμένος με την φωτογραφία τα τελευταία δέκα χρόνια έχει ολοκληρώσει ένα ημερολογιακό project με γυμνά φιλικά πρόσωπα (Bodies) και ένα project όπου πραγματεύεται μια προσωπική αναζήτηση της ομορφιάς μέσω της εγγύτητας, της φθοράς, της έντασης και του ερωτισμού (A terrible beauty). Το τελευταίο του project αποτελεί μια προσωπική καταγραφή του κόσμου του bdsm, όπου φωτογραφίζει ατομικές εμπειρίες όπως και φίλους/ες της σκηνής με το όνομα Kink Diaries. Επίσης συμμετέχει σε θορυβώδη μουσικά σχήματα, εκδίδει το fanzine Pleasure Fields, έργα του έχουν εκτεθεί και δημοσιευτεί εντός κι εκτός ελλάδας, έχει εργαστεί για την Lifo και το Greka και πλέον είναι καθηγητής φωτογραφίας

“Το φύλο μου το βρίσκω και το ορίζω στο σκοτάδι και στην ρευστότητα του, έτσι προσπαθώ να το απεικονίσω και στο έργο μου. Εστιάζω την προσοχή μου σε μονοχρωματικές απεικονίσεις και ίχνη φωτός, βρίσκοντας τον εαυτό μου σε έναν από τους δυο τόνους των άκρων αγνοώντας τις γκρίζες περιοχές. Οι γκρίζες ζώνες και οι ενδιάμεσες καταστάσεις δεν είναι για εμένα, δεν θα έπρεπε να είναι για κανέναν. Καμία κοινωνία δεν πρέπει να ορίζει των πρωτογενή εαυτό μας και να αλλοιωνόμαστε κάπου στην μέση εκβιαστικά. Το φύλο και ο εαυτός μου επιθυμώ να συναντηθούν μεταξύ του χάους και της ελευθερίας , τότε μόνο ίσως γίνουν ένα”.

Ο Γεώργιος Κάνης (ετών 29) γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Χίο. Ζει μόνιμα στην Αθήνα από το 2010. Σπούδασε Οικονομικά και στη συνέχεια Αρχιτεκτονική Διακόσμηση και κατ’ επιλογήν ποτέ δεν ασχοληθήκε επαγγελματικά με κανένα από αυτά τα επιστημονικά πεδία. Ασχολείται με την φωτογραφία και την ζωγραφική για περισσότερο από δέκα χρόνια και σκοπός του είναι μελλοντικά να απασχοληθεί αποκλειστικά μόνο με αυτά.



“Τα φύλλα μου πέσανε. Mαραίνομαι.
Μα νιώθω σαν να ξεναγενιέμαι...
Τίποτα δεν με διαχωρίζει από τα στοιχεία που με περιτριγυρίζουν.
έχω χίλιους εαυτούς που δεν χωράνε σε έναν.
Χίλιες ψυχές να κοιμούνται σε ένα σώμα.
Αναδημιουργούμαι με την κάθε στροφή των δεικτών.
Στρέφομαι πάντα προς τα μάτια.
Στο μόνο μέρος όπου ορίζονται οι οντότητες.
Όσο αλλάζουν οι πλανήτες και οι εποχές αφήνομαι στο είναι μου που σημαίνει τίποτα, παρά μόνον το άπειρο.
Μόνο εκεί μπορώ να βρω μέρος να πλαγιάσω όλα μου τα σημάδια από πολλαπλές ταυτότητες που καθορίζουν ένα από τα εγώ μου
Είμαστε άφυλοι - ανέγγιχτα πλανόδιοι στην αιωνιότητα.
Ζωντανοί ή πεθαμένοι φυλάμε το σύμπαν μέσα μας.
Μέχρι να σβήσει ο ήλιος”

Η Λίλη Ζουμπούλη γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1994. Παρακολούθησε σεμινάρια με τη φωτογραφική ομάδα Stereosis.
Έκανε την πρώτη της ατομική έκθεση (2014) στο βιβλιοπωλείο του ΜΙΕΤ στη Θεσσαλονίκη και αργότερα στον "ΙΑΝΟ" στην Αθήνα, όπου και παρουσίασε την πρώτη έκδοση του έργου της που δημοσιεύτηκε από τον εκδοτικό οίκο Άγρα. Η δουλειά της έχει δημοσιευθεί επίσης σε πολλά περιοδικά και ιστοσελίδες τέχνης, όπως το "Γκρέκα", "Lifo", "The Kiosk Of Democracy", "Proom" "Pinterest", Tsunamy Bokks του Παρισιού, Dreck Magazine-Lust-Isuse κ.λ.π.
Έχει λάβει μέρος σε πολλές ομαδικές εκθέσεις τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό και έχει παρακολουθήσει πολλά εργαστήρια με σημαντικούς φωτογράφους όπως ο Στράτος Καλαφάτης (2012) και ο Jacob Aue Sobol (2013)
Ηταν υποψήφια για το βραβείο GOMMA Grant 2016.

“Η ιδέα αυτής τς σειράς, είναι να δοθούν οι απαραίτητες συστάσεις του εαυτού μου, να οδηγήσει στην αποκάλυψή του, σε ένα ψυχικό "ξεγύμνωμα".

Αυτό προσπαθώ να το πραγματώσω, μέσα από αυτοπορτραίτα ακέφαλα. Η σκέψη να απουσιάζει το κεφάλι, οφείλεται στην πεποίθηση ότι αποφεύγοντας το πρόσωπο και δη το βλέμμα, ο θεατής επικεντρώνεται στο σώμα. Το σώμα που επιθυμεί μέσα από τη στάση του ή την κίνησή του, να δηλώσει συναισθηματικές ταλαντεύσεις, χαρακτηριστικά ιδιώματα, τη σχέση του ακόμα ακόμα με τον πόνο, τη χαρά, το φόβο, τον έρωτα. Η σειρά αυτή αποσκοπεί σε ένα ψυχογράφημα, σε μία ψηλάφηση εσωτερική...”

Η Βασιλική Σανδάλη γεννήθηκε και ζει στην Αθήνα. Είναι απόφοιτος στην τεχνολογική εκπαίδευση. Εργάζεται τα τελευταία έντεκα χρόνια στο χώρο των πνευματικών δικαιωμάτων του βιβλίου. Με τη φωτογραφία ασχολείται ερασιτεχνικά από το 2009 που παρακολούθησε τα πρώτα σεμινάρια με τον Χρήστο Κοψαχείλη. Το 2015 - 2016 παρακολούθησε το βασικό σεμινάριο του Πλάτωνα Ριβελλη. Την άνοιξη του 2016 βρέθηκε στη short list του Athens Photo Festival, ενώ τον Ιούνιο του 2016 συμμετείχε στο Parallel Voices του International Photometria Photo Festival.

Η Γεωργία Πονηράκου επιχειρεί να αποτυπώσει συναισθήματα και το πώς αυτά εκδηλώνονται. Στο υλικό της η ανθρώπινη παρουσία είναι έντονη ακόμα κι όταν υπονοείται. Η μητρότητα ως έκφανση του γυναικείου φύλου και ως συγκλονιστικό βίωμα επίσης παρουσιάζεται με υπονοούμενα, καθώς η έκφρασή της είναι απείρως δύσκολη ακόμη και μέσα από την κωδικοποίηση της τέχνης.

Ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Με τη φωτογραφία ασχολείται από το 2011 και συνεχίζει. Έχει συμμετάσχει σε αρκετές εκθέσεις, ενώ φωτογραφίες της έχουν φιλοξενηθεί σε πλήθος ηλεκτρονικών περιοδικών και sites.

Η Εύα Γερομιχαλού-Βέη αποτυπώνει τους φίλους της με μια αθώα και συγχρόνως συγκινητική απλότητα, σαν σε σελίδες ενός καθημερινού ημερολογίου.Το σκληρό άσπρο-μαύρο καθόλου δεν στερεί από τη γλυκύτητα και την ομορφιά της νιότης, βυθισμένης σε περιπτύξεις μιας ετεροφυλόφιλης σεξουαλικότητας, έτσι απλά, σα να μη συμβαίνει τίποτα!....

Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1996. Είναι τελειόφοιτη του τμήματος Πλαστικών Τεχνών και Επιστημών της Τέχνης στα Ιωάννινα. Ασχολείται με την τέχνη της φωτογραφίας τα τελευταία χρόνια. Έχει λάβει μέρος σε πολλές ομαδικές εκθέσεις στη Θεσσαλονίκη.Το 2015 επιλέχθηκε να συμμετάσχει στο παράλληλο πρόγραμμα της 5ης Μπιεννάλε Σύγχρονης Τέχνης της Θεσσαλονίκης με τίτλο "Identalterity".

'Νίψον ανομήματα, μη μόναν όψιν.' Πλένετε την ψυχή, όχι μόνο το πρόσωπο.

Η video performance ξεκινά με μια καθημερινή πράξη υγιεινής, το πλύσιμο των δοντιών. Το νεανικό γυναικείο στόμα καλύπτει όλο το πλάνο, η λήψη επικεντρώνεται στην δράση και όχι στον δράστη ή το υποκείμενο. Χωρίς τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του προσώπου, αυτό το στόμα θα μπορούσε να ανήκει σε οποιοδήποτε άτομο.
Το στόμα καρτερικά περιμένει την κάθαρση. Η οδοντόβουρτσα, ως καθαρτήριο μέσω εισβάλει από τα αριστερά του προσώπου και αρχίζει με επαναλαμβανόμενες κινήσεις το βούρτσισμα των δοντιών. Η διαδικασία αυτή προκαλεί την ελαφρά αιμορραγία των ουλών. Η παρουσία του αίματος, ως ένδειξη μιάσματος και ακαθαρσίας οδηγεί το υποκείμενο στο να συνεχίσει πιο επιθετικά το πλύσιμο της στοματικής κοιλότητας. Μια δράση η οποία εξελίσσεται σε εμμονή και προκαλεί αυτοτραυματισμό.
Το στόμα είναι μια πληγή, τα χείλη χρωματίζονται από το αίμα. Το στόμα κλείνει ορμητικά σχηματίζοντας μια ουλή. Η αμαρτία του λόγου έχει επιτέλους εξαγνισθεί.
Όλες οι αμαρτίες του γυναικείου φύλου έχουν επιτέλους βρει την κάθαρση. Η ψυχή των αμαρτωλών μπορεί να πλυθεί μόνο μέσα από τον σωματικό πόνο. Γιατί το σώμα είναι φθαρτό, γιατί η ομορφιά και η νεότητα είναι εφήμερες. Γιατί η έκφραση του λόγου και της επιθυμίας του σώματος αντιμετωπίζεται ακόμα και σήμερα ως αμαρτία μέσω της θρησκείας και του κοινωνικού καθωσπρεπισμού.
 (video)

Η Γεωργία Λαλέ γεννήθηκε στην Αθήνα το 1989. Σπούδασε γλυπτική και βιντεοτέχνη στην ΑΣΚΤ της Αθήνας με καθηγητές τον Γ. Λάππα και τον Μ. Σαντορινέο. Έλαβε το μεταπτυχιακό της πάνω στις εικαστικές τέχνες από το School of Visual Arts NYC, στο Μανχάταν, με υποτροφίες από το ομώνυμο πανεπιστήμιο και το Ίδρυμα Βασ. και Ελ. Γουλανδρή. Η δουλειά της έχει ευρέως εκτεθεί στις ΗΠΑ, στο Βερολίνο, στις Βρυξέλλες και στην Ελλάδα. Η περφόρμανς της #OrangeVest εκτέθηκε στο Ελληνικό περίπτερο της 15ης Μπιενάλε Αρχιτεκτονικής στην Βενετία το 2016. Ζει και εργάζεται στην Νέα Υόρκη.

«Το σπίτι ως προίκα»

Το βασικό αντικείμενο της δράσης είναι το «σεμεδάκι». Η δράση αυτή έχει ως στόχο τη δημιουργία μιας κατάστασης(βλ. Καταστασιακοί), μέσω της παράδοσης του ελληνικού νοικοκυριού και πώς αυτό παίζει σημαίνοντα ρόλο στην πορεία της ζωής των γυναικών –ιδιαιτέρως του περασμένου αιώνα, στην εξέλιξή της και στο πεδίο επιλογών του έγγαμου βίου, μιας και τα είδη προικός αποτελούσαν αναπόσπαστο κομμάτι του ελληνικού νοικοκυριού. Με ενδιαφέρει ιδιαιτέρως η συσχέτιση και ο παραλληλισμός του παρόντος με στοιχεία του παρελθόντος και το πώς αυτά μετεξελίσσονται σε συμβολισμούς μέσα από την παράδοση. Η ιδέα αυτή βασίζεται στη δράση που πραγματοποίησε η Ευαγγελία Μπασδέκη το 2005, με τίτλο «Tama art» κατά την οποία εκτέλεσε μια πορεία-προσκύνημα –όπου μπουσουλώντας σε κεντρικούς δρόμους της Αθήνας, κατέληξε στην είσοδο του Μεγάρου Μουσικής, όπου στεγαζόταν το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης – με σκοπό την ολοκλήρωση ενός τάματος. Χρησιμοποιώντας το στοιχείο της υπερβολής και της επανάληψης διακοσμείται ένας χώρος – φαντασιακός μεν, ορισμένος από το ήδη υπάρχον περοβάλλον δε – αποτελούμενος από διάφορα έπιπλα και μικροαντικείμενα που επιλέχθηκαν για τη διεξαγωγή της δράσης και ορίζουν τον καμβά διεξαγωγής της performance.
Η δράση ξεκινάει με το σκηνικό έτοιμο να υποδεχτεί την επέμβαση με τα σεμεδάκια. Ο χώρος αποτελείται από ένα θρανίο-τραπέζι, δυο καρέκλες, τρία μικρά έπιπλα με μικροαντικείμενα τοποθετημένα πάνω τους και μια παλιά βαλίτσα-σεντούκι με την επιγραφή « ΕΙΔΗ ΠΡΟΙΚΟΣ » γεμάτη με σεμεδάκια παντός τύπου, από την οποία και θα προμηθεύομαι τα σεμεδάκια για τη διεκπεραίωση της δράσης. Ξεκινάω, φορώντας μια ποδιά(λευκή και κεντημένη επίσης στο χέρι) – ως νοικοκυρά – να διακοσμώ επιμελώς το χώρο. Αφού ολοκληρωθεί το στήσιμο του χώρου, συνεχίζω να τοποθετώ σεμεδάκια στα κεφάλια των θεατών – έτσι ώστε η θέασή τους να συνεχίσει να διαδραματίζεται δια μέσου της επιφάνειας του υφάσματος – οι οποίοι δεχόμενοι την παρέμβασή μου, μετατρεπόντουσαν αυτόματα σε ενεργά αντικείμενα του χώρου και κατ’ επέκταση της δράσης. Στη συνέχεια, βγάζω από πάνω μου την ποδιά και αρχίζω να ντύνομαι κι εγώ με σεμεδάκια, μέχρις ότου να καλύψω και το κεφάλι μου. Έπειτα, προχωρώ και κάθομαι σε μια από τις καρέκλες που είναι στημένη στο κέντρο του σκηνικού, τοποθετώντας ένα ακόμα σεμεδάκι στο κεφάλι μου, το οποίο καλύπτει σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό το σώμα μου και παραμένω καθιστή, ακίνητη – έχοντας γίνει ένα με τον υπόλοιπο χώρο – λήγοντας τη δράση.
Η χρήση και η ερμηνεία στοιχείων της ελληνικής παράδοσης τίνει να γίνει ειρωνική, σε μια προσπάθεια επαναπροσδιορισμού της θέσης του ατόμου-γυναίκας-καλλιτέχνη στην τέχνη και κατ’ επέκταση στους κυρίαρχους κοινωνικούς θεσμούς. Μέσα από μια παρωδία της ελληνίδας νοικοκυράς, θέτονται ερωτήματα γύρω από το αντικείμενο της τέχνης και πως αυτό μπορεί να εισβάλλει και να κατοικοεδρεύσει μέσα στην καθημερινότητά μας.
(performance)

Η Αφροδίτη Δάφνου γεννήθηκε το1987 και μεγάλωσε στην Αθήνα. Είναι απόφοιτη του Τμήματος Ενδυματολογίας του Ι.Ι.Ε.Κ. Δέλτα και το 2014 εισήχθει στη Σχολή Καλών Τεχνών Φλώρινας, στο Τμήμα Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας. Σήμερα είναι σπουδάστρια στο 3ο έτος, με διδάσκοντες τους Χάρη Κοντοσφύρη, Θωμά Ζωγράφο(υπεύθυνοι εργαστηρίου) και Αγγελική Αυγητίδου(performance).
Στο παρελθόν, εργάστηκε ως διακοσμήτρια βιτρινών, ενώ από το 2014 μέχρι σήμερα έχει πάρει μέρος με ζωγραφικά έργα και performance σε ομαδικές εκθέσεις στα πλαίσια της εξωστρέφειας του 3ου εργαστηρίου του ΤΕΕΤ.

“Περιβάλλοντα Γόνιμα / Environments Fertile” - "Aspects of Balkan Photography 2016

For English text you can visit http://fkth.gr/en/environments-fertile/

Ομαδική έκθεση φωτογραφίας

Πολυχώρος 'ΤΑΒΥΑ' /Θεσσαλονίκη     5 – 21/2/2016

Στο πλαίσιο των εκδηλώσεων "Aspects of Balkan Photography 2016"

'The Red House - Center for culture and debate' /Σόφια /Βουλγαρίας     3-30/6/2016
Συμμετοχή στην 7η διοργάνωση του Μήνα Φωτογραφίας 2016

Συμμετείχαν: Αλέκα Τσιρώνη, Ισμήνη Γούλα, Λίλη Ζουμπούλη, Εύα Γερομιχαλού, Νικολέττα Αγγελίδου, Θανάσης Αθανασιάδης, Μαρίνα Προβατίδου, Έλενα Γανδά, Murat Han Er, Arif Emrah Orak, Mert Çagil Turkay, Kenan Ozcan, Elcin Acun.

Παραγωγή: Φωτογραφικό Κέντρο Θεσσαλονίκης

Επιμέλεια: Θανάσης Ράπτης

 

Περιβάλλοντα Γόνιμα

Ο εκθεσιακός χώρος έχει μία αναπαραγωγική λειτουργία: χρησιμοποιείται για να εκφράσει μία συγκεκριμένη ιδεολογία και να υποστηρίξει μία προκαθορισμένη αφήγηση. Μια εκθεσιακή διάταξη, επομένως, αντικατοπτρίζει τις προθέσεις του επιμελητή στην παρουσίαση αφηγήσεων με μια συγκεκριμένη σειρά προβολής, γεγονός που υποδεικνύει μια πορεία που αναμένεται να ακολουθήσουν οι επισκέπτες. Κάθε έκθεση έχει μία ιστορία (ή και περισσότερες) να αφηγηθεί, αυτή/ές που θέλουν οι δημιουργοί του.
Η γλώσσα αυτή θυμίζει πολύ εκείνη του κινηματογράφου, καθώς η επίσκεψη σε ένα εκθεσιακό χώρο προσομοιάζει με την παρακολούθηση ενός φιλμ, με τη μόνη διαφορά ότι αντί να κινείται η κάμερα, κινείται ο θεατής. Καθώς κινείται μέσα στο χώρο με τη συγκεκριμένη παρουσίαση των εκθεμάτων, με τα πλάνα, τις σκηνές και τις σεκάνς που ξετυλίγονται μπροστά του, ο επισκέπτης συγκροτεί την όποια αποκωδικοποίηση της αφήγησης θέλει και μπορεί να συγκροτήσει.
Ο χώρος της παρούσας έκθεσης, παρά το γεγονός ότι φιλοξενεί -ας πούμε- συμβατικές μορφές τέχνης (εν προκειμένω φωτογραφίες και βίντεο αρτ), θα μπορούσε να χαρακτηριστεί εικαστικό περιβάλλον, καθώς έχει  εισαχθεί τεχνηέντως το στοιχείο της συζήτησης ανάμεσα στα έργα του κάθε επί μέρους χώρου, σε έναν εν δυνάμει γόνιμο διάλογο. Κρίσιμος παράγοντας ο επισκέπτης της έκθεσης που θα κληθεί να συνθέσει από και μέσα απ’ όλα αυτά ένα νόημα. Tα εικαστικά αυτά περιβάλλοντα όσο νοηματοδοτούν, τόσο παράγουν γνώση.
Για την επιλογή ζητούμενο ήταν η ένταση με ηπιότητα για το ποθούμενο αποτέλεσμα. Η δημιουργία ενός νέου σύμπαντος, με τα υλικά που πρόσφεραν απλόχερα οι συμμετέχοντες καλλιτέχνες. Αναπόφευκτη η υπηρέτηση ενός προσωπικού οράματος, μιας σχεδόν ναρκισσιστικής εμμονής, μιας παραλίγο αυτιστικής επιμονής. Δε μας αρέσει ο κόσμος που μας περιβάλει, εμπρός για ένα κόσμο που πλάθουμε εμείς για να μας χωρέσει και να νιώσουμε επιτέλους σαν το σπίτι μας!
Η ταύτιση του σύγχρονου Ανθρώπου με τον πλάνητα μετανάστη ή πρόσφυγα, που αγωνίζεται να επιζήσει, της Αλέκας Τσιρώνη, αντιπαρατίθεται στην αυτιστική αυτοεπιβεβαίωση του ‘εγωειμαικαικανεναςάλλος’ βίντεο του Murat Han Er.
Το ονειρικό περιβάλλον με το γυναικείο σώμα παντός καιρού στο βίντεο, της Elcin Acun γίνεται ο καμβάς για την ανάπτυξη των εικόνων της Ισμήνης Γούλα, που βγαίνουν κατευθείαν από παραμύθι.
Τα αθώα κοριτσίστικα σώματα που φωτογραφίζουν οι 20άχρονες Λίλη Ζουμπούλη, Εύα Γερομιχαλού και Νικολέτα Αγγελίδου γίνονται το αντίβαρο στα βαριά σαν πέτρα ώριμα κορμιά της Elcin Acun.
Τα γεμάτα θεατρικότητα πορτρέτα του Θανάση Αθανασιάδη συνδιαλέγονται με τα πλήρως ζυγισμένα και αυστηρά οργανωμένα πορτρέτα του Mert Çagil Turkay.
Η ένταση που αποπνέει το σχεδόν τρομακτικό κάλεσμα ΄Μαμά’, μέσα από το βίντεο της Μαρίνας Προβατίδου, διαχέεται και σχεδόν απογειώνει την σκηνοθετημένη σχιζοφρένεια των φωτογραφιών του Arif Emrah Orak.
Οι σκληρές εικόνες του ακρωτηριασμένου, γυμνού, γυναικείου σώματος, που αποπνέουν τον φόβο του θανάτου, μα ταυτόχρονα και την ελπίδα για ζωή, της Έλενας Γανδά,  συνυπάρχουν με τα όλο χάρη, γεμάτα επιδέξια κοψίματα ανδρικά γυμνά του Kenan Ozcan.
Τα νοήματα περαιτέρω αφήνονται ανοικτά  σ’ αυτά τα Περιβάλλοντα και είθε να αποδειχτούν Γόνιμα!
Θανάσης Ράπτης, Φωτογράφος
Επιμελητής της Έκθεσης

Περιβάλλον Ι

‘Τώρα, που η πρώτη έκπληξη και απορία έχουν περάσει, αλλά το θυμικό δεν ηρεμεί, η σκέψη παραμένει ίδια:  οι μετανάστες, οι πρόσφυγες, οι καταδιωγμένοι έρχονται, … να δοκιμάσουν και να ταράξουν τα όρια της ανεκτικότητας, του ανθρωπισμού, της δημοκρατίας μας. Οι ώρες της «άγνοιας» έχουν περάσει ανεπιστρεπτί και πρέπει να αποφασίσουμε σε ποια μεριά θα σταθούμε… ‘

Αλέκα Τσιρώνη

Γεννημένη, μεγαλωμένη και διαβιούσα στη Θεσσαλονίκη, ενδιαφέρομαι και ασχολούμαι συστηματικά με την φωτογραφία από το 2006. Φωτογραφίες και κείμενά μου έχουν δημοσιευθεί σε φωτογραφικά περιοδικά, έντυπα και διαδικτυακά. Έχω συμμετάσχει σε ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα & το εξωτερικό και έχω πραγματοποιήσει δύο ατομικές εκθέσεις. Μέλος του Φωτογραφικού Κέντρου Θεσσαλονίκης.

http://alekatsironi.weebly.com/

“Ο εαυτός μου”
‘Η αναμφισβήτητη συνύπαρξη του εγωισμού και της δύναμης είναι εξαιρετική στο βίντεο.  Συμβολίζεται η στάση της εξουσίας που φροντίζει να έχει τα πάντα. Θα μπορούσε να θεωρηθεί μια κριτική στην εξουσία, που όμως αρνείται να δεχτεί την εξιδανίκευση.’
Murat Han ER

Γεννήθηκε το 1981 στην Ερζερούμ. Ζει κι εργάζεται στην Ερζερούμ και στην Κων/πολη. Έκανε το διδακτορικό του στο Τμήμα Φωτογραφίας της Σχολής Καλών Τεχνών του Παν/μίου Mimar Sinan. Έχει πάρει μέρος σε πολλές εγχώριες και διεθνείς εκθέσεις. Στο έργο του εφαρμόζει τεχνικές βίντεο, ψηφιακής φωτογραφίας κι εναλλακτικής φωτογραφικής εκτύπωσης. Μεταφέρει συνηθισμένα, καθημερινά υλικά στη φωτογραφία και σχηματίζει επίμονους συσχετισμούς μεταξύ μορφής και περιεχομένου.

  

                                                                      

                                                                                                                                                                       Αλέκα Τσιρώνη                                                                                                  Murat Han Er (video)                                                                                                                                                                

                                                                                                                                                                                  

Περιβάλλον ΙΙ

‘Στις φωτογραφίες μου οι άνθρωποι είναι χωρίς ταυτότητα. Δεν ζουν με τους κοινωνικούς τους ρόλους, αλλά με τα συναισθήματά τους … Τα διαμορφωτικά στοιχεία, όπως η ψηφιακή χειραγώγηση των εικόνων, η αναδημιουργία τους μέσα από την ίδια υφή, η χρήση των στοιχείων κιτς, … όλα συμβάλλουν στη μετάδοση της έννοιας της αλλοτρίωσης.’

Kenan ÖZCAN

Γεννήθηκε το 1983. Αποφοίτησε από το Τμήμα Φωτογραφίας του MSGSÜ, έχοντας προηγουμένως σπουδάσει οικονομικά. Το έργο του διαμορφώθηκε μέσα από τις έννοιες του φύλου, της ύπαρξης και της ατομικότητας. Αυτή την περίοδο συνεχίζει το φωτογραφικό του έργο πάνω στην αρχιτεκτονική και οπτική τεκμηρίωση, σε συνεργασία με διάφορους φορείς στην Κων/πολη.

‘Έχω βιώσει από κοντά τnν περιπέτεια της απώλειας του μαστού μετά από καρκίνο αγαπημένου μου ατόμου. Με δεδομένη τη δύναμη ψυχής και τη δίψα της για ζωή, η φωτογράφηση της ήταν και για τις δυο μας μια διαδικασία αποδαιμονοποίησης και ψυχοθεραπείας. Σαρκάζουμε το έντονο αποτύπωμα του ακρωτηριασμού στο σώμα της, ξορκίζουμε τον φόβο του θανάτου και υμνούμε τη ζωή…’
 Έλενα Γανδά

Η Έλενα Γανδά είναι Θεσσαλονικιά, με βαθειά αγάπη στη φωτογραφία από τη νιότη, ενώ από το 2008 μπήκε σε μια φάση έντονης δραστηριοποίησης με συμμετοχή σε σεμινάρια, μαθήματα, φωτογραφικά φεστιβάλ και φορείς της πόλης. Μέλος του Φωτογραφικού Κέντρου Θεσσαλονίκης, της Φωτογραφικής ομάδας κλικ-ers, και της Φωτογραφικής Λέσχης Φ, με συμμετοχές σε πολλές ομαδικές εκθέσεις και μια ατομική.

                         

                   Kenan Ozcan                                                     Έλενα Γανδά

Περιβάλλον ΙΙΙ

‘Το βίντεο ‘Δύσκολοι καιροί’ είναι το προϊόν μιας προσωπικής αναζήτησης μέσα από απλά και καθημερινά γεγονότα. Στο βίντεο, παραμένοντας το σώμα ανεπηρέαστο από εξωτερικές δυνάμεις, η αδράνειά του και μια προσωρινή κατάσταση δημιουργούν μια εσωτερική κίνηση. Κατά παρόμοιο τρόπο, οι δυνάμεις έξω από το σώμα, δεν ασκούνται όπως φυσικά θα έπρεπε….’

Elcin Acun

Γεννήθηκε το 1982, στη Σμύρνη. Αποφοίτησε από το Τμήμα Φωτογραφίας της Σχολής Καλών Τεχνών του Παν/μίου Mimar Sinan, το 2009. Ασχολείται με την εννοιολογική φωτογραφία και παράλληλα εργάζεται ως ερευνήτρια στο Τμήμα Φωτογραφίας της Σχολής Καλών Τεχνών του Παν/μίου Mimar Sinan και ζει στην Κων/πολη.

ΑΠΑΛΕΣ ΠΤΩΣΕΙΣ      Η σειρά When I fall της Ισμήνης Γουλα

Στην Πτώση του Αλμπέρ Καμύ, ο πρωταγωνιστής, Ζαν-ΜπατιστΚλαμάνς, ακούει ένα βράδι, ενώ περπατά στην πλωτή πόλη του Άμστερνταμ, μια γυναίκα να πέφτει στο νερό. Δεν προλαβαίνει να την σώσει, δεν προλαβαίνει ούτε να τη δει, να καταγράψει έστω από απόσταση τη φιγούρα της, πριν βυθιστεί στα υγρά στρώματα. Αυτή η πτώση, συνεχίζει να απασχολεί τον Κλαμάνς, που στο τέλος του βιβλίου, αναλογίζεται, χωρίς βεβαιότητα, τι θα συνέβαινε, αν του δίνονταν μια δεύτερη ευκαιρία να τη σώσει.  Οι φωτογραφίες της Ισμήνης Γουλα, στη σειρά “When I fall” θυμίζουν τους παφλασμούς μιας γυναίκας μέσα σε αδιόρατα νερά. Πρόκειται για εικόνες μιας μνήμης που επανέρχεται, απαράλλαχτη και διαφορετική, ευκρινής και αλλοιωμένη. Ο χρόνος παγώνει σε περιστατικά, αντικείμενα, πρόσωπα που κρύβουν περισσότερα από όσα φανερώνουν, υποδέχονται το μάτι του θεατή σε ένα τοπίο διερεύνησης και δυνατοτήτων, ένα τοπίο φάσματος.  Στο When I fall, ο χρόνος παγώνει, χωρίς τίποτα να μένει ακίνητο. Η φωτογραφία γίνεται μια ομιχλώδης όαση, μια ρευστή χώρα, όπου το παρελθόν προβάλλεται στο μέλλον, και το νόημα, όπως το αναζητά ο ήρωας του Καμύ, γίνεται μια αλληλουχία από αινίγματα και ερωτήσεις. Γκρίζα και απαλά χρώματα ανοίγουν έναν ορίζοντα που έχει την ευρύχωρη διάσταση ενός γλυπτού ή μιας νωπογραφίας.  Πολύ συχνά, κοιτάζοντας τις φωτογραφίες της Ισμήνης έρχεται στο μυαλό μου ένας καλλιτέχνης, ο οποίος δεν έζησε μακριά από τον κόσμο του σιωπηλού χρόνου: ο Ολλανδός ζωγράφος Saenredam, ο οποίος ζωγράφισε γκριζωπά, λευκοπλυμένα εσωτερικά εκκλησιών, άδειους χώρους γεμάτους υπόσχεση παρουσίας. Μια ανάλογη, εκλεκτική συγγένεια, εικαστική και νοηματική, εμφανίζεται στους άδειους αλλά και τόσο πυκνούς από ανθρώπινη ανάσα, φωτογραφικούς χώρους του When I fall – εδώ μόνο ένα πέπλο μας χωρίζει από την συνάντηση.

ΖΑΦΕΙΡΗΣ ΝΙΚΗΤΑΣ

Ισμήνη Γούλα 

Γεννήθηκα στην Θεσσαλονικη το χειμωνα του 1980. Απο νεαρη ηλικια η φωτογραφια κεντρισε το ενδιαφερον μου οποτε και αρχισα να ασχολουμαι εντατικα με το μεσο. Παρακολουθησα σεμιναρια, workshops και εχω δειξει τη δουλεια μου στην ελλαδα και στο εξωτερικο σε γκαλερι και σε δημοσιους χωρους. Το χειμωνα του 2009 μετακομισα στο Βερολινο οπου συνεχισα την εκπαιδευση μου στην φωτογραφια. Μαστερ στο photo-editing και διπλωμα στην φωτογραφια. Εκανα μερικα βιβλια, μερικες εκθεσεις ακομα και γνωρισα υπεροχους ανθρωπους στη πορεια. Ασχολουμαι κυριως με τα πορτραιτα, με το υποκειμενικο περιβαλλον που τα περιβαλλει αλλα και με εσωτερικα τοπια και συναισθηματα που με απασχολουν. Ειναι μια ανεξαντλητη ερευνα στην ουσια της ατομικοτητας αλλα και στην αντιθεση μεταξυ του τι ειναι και πως θα μπορουσε να εξελιχτει.                                    www.ismini-goula.net

        Elcin Acun (video)                                                                                                                                                                                                                     Ισμήνη Γούλα

Περιβάλλον IV

 ‘Το “Όλον” είναι μια αντίδραση ενάντια στην εικόνα του σώματος με την εξιδανικευμένη μορφή, που ήρθε από την  Αρχαία Ελλάδα και επιβλήθηκε στη σύγχρονη ζωή μας, μέσω των μέσων μαζικής ενημέρωσης… Δεν ονειρεύεται ένα τέλειο και αψεγάδιαστο σώμα στο οποίο ένα κομμάτι του δεν μπορεί να αφαιρεθεί ή να προστεθεί σε αυτό…’

Elcin Acun

Γεννήθηκε το 1982, στη Σμύρνη. Αποφοίτησε από το Τμήμα Φωτογραφίας της Σχολής Καλών Τεχνών του Παν/μίου Mimar Sinan, το 2009. Ασχολείται με την εννοιολογική φωτογραφία και παράλληλα εργάζεται ως ερευνήτρια στο Τμήμα Φωτογραφίας της Σχολής Καλών Τεχνών του Παν/μίου Mimar Sinan και ζει στην Κων/πολη.

Το θέμα της δουλειάς μου είναι αυτοβιογραφικό ντοκιμαντέρ.

Φωτογραφίζω ανθρώπους του περιβάλλοντός μου συγκεκριμένες

στιγμές που νιώθω ότι χρειάζεται να απαθανατίσω.

Ωστόσο, υπάρχουν περιστάσεις όπου σκηνοθετώ μια φωτογραφία

με σκοπό να παρουσιάσω αυτό που έχω ανάγκη να εκφράσω

εκείνη την περίοδο της ζωής μου.

Βρίσκω ενδιαφέρον στα πορτρέτα καθώς και στο

να αποδίδω καταστάσεις που μοιράζομαι με άλλους.

Προκειμένου να φωτογραφίσω κάτι ή κάποιον πρέπει να νιώσω

ότι υπάρχει κάποιο είδος σύνδεσης.

Να δημιουργήσω μια ατμόσφαιρα μεταξύ μας ώστε το τελικό αποτέλεσμα

να αντικαθρεπτίζει κομμάτια μας.

Ένα μείγμα εαυτών μέσω μιας εικόνας.

Το στοιχείο του γυμνού είναι έντονο στην δουλειά.

Όσον αφορά το σώμα καθώς και την ψυχή, πιστεύω ότι

όταν οι άνθρωποι εκθέτουν τον εαυτό τους γυμνό στις εικόνες μου

εκθέτουν ένα εσωτερικό μέρος του εαυτού τους.

Έχω την τάση να ερμηνεύω προσωπικά συναισθήματα ,

μέσω της καταγραφής μη-ανθρώπινων υποκειμένων.

Όποιο θέμα και να φωτογραφίζω ,πιστεύω ότι το κυριαρχώ θέμα της

δουλειά μου αφορά την έκφραση ορισμένων συναισθημάτων.

Η Λίλη Ζουμπούλη (1994, Θεσσαλονίκη) ξεκίνησε σεμινάρια φωτογραφίας με την φωτογραφική ομάδα Stereosis(2010-12).
Παρακολούθησε 2 σειρές σεμιναρίων με τον φωτογράφο Στράτο Καλαφάτη στο Studio Tessera(2012). Πήρε μέρος σε 2 φωτογραφικά workshop με τον φωτογράφο Jacob Aue Sobol (2012) και τον Anders Petersen(2014).
Σήμερα σπουδάσει Fine Art, Print&Time Based Media Course BA, στο University Of The Arts London (UAL) Wimbledon College.
Έχει λάβει μέρος σε πολλές ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό.
Το 2011 είχε ατομική έκθεση στο βιβλιοπωλείο του ΜΙΕΤ εκθέτοντας την δουλειά της που εκδόθηκε από τον εκδοτικό οίκο Άγρα (2011).
Το 2015 έλαβε μέρος στην έκθεση των Νέων Ελλήνων Φωτογράφων στο Μουσείο Μπενάκη ως μέρος του Athens Photo Festival 2015.

                             

Elcin Acun                                                                                Λίλη Ζουμπούλη

Οι φωτογραφίες της Νικολέττας Αγγελίδου απεικονίζουν ένα γυναικείο σώμα γεμάτο οικειότητα και αθωότητα, σαν να είναι το αποκορύφωμα ενός κοριτσίστικου παιχνιδιού που ακροβατεί στην τελετή της ενηλικίωσης.

Η Νικολέττα Αγγελίδου (1996, Θεσσαλονίκη) συμμετείχε σαν μαθήτρια στην Έκθεση Μαθητικής Φωτογραφίας του ΦΚΘ, όπου και βραβεύτηκε. Είναι φοιτήτρια της Σχολής Καλών Τεχνών στη Θεσσαλονίκη. Συμμετείχε σε εκθέσεις ζωγραφικής και φωτογραφίας.

Η Εύα Γερομιχαλού φωτογραφίζει οικεία πρόσωπα δημιουργώντας γυναικεία πορτρέτα, που δε χάνουν όμως την αθωότητα και την αμεσότητα που χαρακτηρίζουν το νεαρό της ηλικίας φωτογράφου και μοντέλου.

H Εύα Γερομιχαλού Βέη (1996, Θεσσαλονίκη) συμμετείχε σαν μαθήτρια στην Έκθεση Μαθητικής Φωτογραφίας του ΦΚΘ και στην έκθεση “Όταν ο Λύκος δεν είναι εδώ” του Γαλλικού Ινστιτούτου Θεσσαλονίκης, όπου και βραβεύτηκε (2013). Επίσης πήρε μέρος στις ομαδικές εκθέσεις ‘Cheap Photo’ και ‘Having Their Say’ (2014). Τέλος συμμετείχε στην 5η Βiennale Σύγχρονης Τέχνης στη Θεσσαλονίκη, στο παράλληλο πρόγραμμα Identalterity και στο ‘Οpen September’ στο θέατρο Vault στην Αθήνα, με νέους καλλιτέχνες (2015). 

 

Νικολέτα Αγγελίδου                                                                                Εύα Γερομιχαλού

Περιβάλλον V

 

Η Μαρίνα Προβατίδου καταθέτει, με άξονα την σπαραχτική κραυγή ‘Μαμά’, την αγωνία απλών, καθημερινών ανθρώπων, στον αγώνα τους για την επιβίωση, με ευδιάκριτη ζωγραφισμένη την απόγνωση στα πρόσωπά τους. Ξεκινάει με το παραλήρημα μιας γυναίκας, που ρίχνει όλο το βάρος για τη δυστυχία της στη μάνα της. Η ένταση όλο και κλιμακώνεται, με την εμφάνιση και της ίδιας της δημιουργού σε πλάνα του βίντεο, μέχρι την τελική, σχεδόν εφιαλτική έξοδο.

Η Μαρίνα Προβατίδου (1978, Θεσσαλονίκη) σπούδασε στην Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας (2003-8), ζωγραφική με τον Πάνο Χαραλάμπους και το Ζαχαρία Αρβανίτη και χαρακτική με την επίβλεψη της Βίκης Τσαλαματά.
Σπούδασε με το πρόγραμμα Erasmous στο Universitad de Barcelona, Spain (2005).
Η Προβατίδου πήρε μέρος σε πολλές ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό και έχει βραβευθεί για τη δουλειά της.
www.marinaprovatidou.webs.com

‘Το έργο μου αφορά πράγματα που βρίσκονται στα σπίτια όλων μας -σχοινί, πριόνια, μαχαίρια κλπ. Πρόκειται για ‘σπιτικές’ δολοφονίες. Διαβάζοντας τις ειδήσεις είναι σαν να κοιτάζεις  από το ‘πίσω παράθυρο’. Ωστόσο, τα φοβερά πράγματα που διαβάζουμε στις εφημερίδες και συμβαίνουν σε άλλους ανθρώπους, δεν απέχουν και τόσο από εμάς, όπως νομίζουμε…’
Arif Emrah Orak

Γεννήθηκε στην Κων/πολη. Αποφοίτησε από το Τμήμα Φωτογραφίας του MSGSÜ, το 2012. Έχει πάρει μέρος σε πολλές εγχώριες και διεθνείς εκθέσεις, όπως: “Le Monde a Travers un Trou D’epingle, 2008”, “Fictions, 2008”, “3rd Page News, 2012”. Ζει κι εργάζεται στην Κων

Μαρίνα Προβατίδου                                                              Arif Emrah Orak

Περιβάλλον VI

‘Ο θυμός είναι η πιο νόστιμη τροφή του εαυτού μας. Η δύναμη της επιθυμίας εξαφανίζεται όταν ο εαυτός μας ικανοποιείται. Το αδύναμο σώμα θυμώνει χρησιμοποιώντας αρχικά την παραλλαγή και την ενσωμάτωση. H ενσωμάτωση  και το μυστήριο ωθούν τον θυμό στην αρχή εναντίον του ίδιου του σώματος και κατόπιν εναντίον των άλλων σωμάτων…’
Mert Çağıl Türkay

Γεννήθηκε το 1987 στην Κων/πολη. Αποφοίτησε από το Τμήμα Φωτογραφίας της Σχολής Καλών Τεχνών του Παν/μίου Mimar Sinan και συνεχίζει με μεταπτυχιακές σπουδές στον τομέα της εκπαίδευσης. Έχει πάρει μέρος σε πολλές διεθνείς εκθέσεις και προγράμματα όπως “International Print Triennial /
Interfaces”, “Realm- Eyes On / Monat der fotografie Wien” και “Mamut Art Project”.
Παράγει καλλιτεχνικά προγράμματα φωτογραφίας, εγκατάστασης και βίντεο. Στις φωτογραφίες του πρωταγωνιστεί το ανδρικό σώμα ως μορφή διαμαρτυρίας. Το σώμα εξελίχθηκε σε άμεσο αντικείμενο του έργου του, πρώτη ύλη που μπορεί να χειριστεί κανείς με ποικίλους τρόπους και να καταστρέψει κατά βούληση, αλλά και σαν μέσο εν δυνάμει εκφραστικών χαρακτηριστικών που μπορούν να διαμορφωθούν και να διερευνηθούν συστηματικά. Εργάζεται ως ερευνητής στο Τμήμα Φωτογραφίας της Σχολής Καλών Τεχνών του Παν/μίου Mimar και ζει στην Κων/πολη.


Το φαινόμενο της ζωής ταυτίζεται με την ελευθερία της κίνησης και ο χορός αποτελεί την πιο άμεση έκφραση του ανθρώπινου σώματος
Από την άλλη, το προσωπείο, διαχωρίζει τον ηθοποιό από τον μη ηθοποιό, τον ρόλο από τον μη ρόλο, ως εκπρόσωπο ενός ‘’άλλου’’ χαρακτήρα
Στον ηθοποιό λειτουργεί με τρόπο, ώστε να διευκολύνεται στην επικοινωνία του με αυτό το ‘’άλλο’’.
Στη συνέχεια ο χορός προβάλλει με πάθος τα μηνύματα του με την ‘’απρόσωπη’’ μάσκα.
Πρέπει να αγγίξει το κοινό, να το παρασύρει και να του υποβάλλει με την κίνηση του σώματος στο υποσυνείδητο τα μηνύματα που επιθυμεί

Ο Θανάσης Αθανασιάδης (1955, Θεσσαλονίκη) είναι ερασιτέχνης φωτογράφος.
Ενεργά ασχολήθηκε με την φωτογραφία από το 1999 στο Φωτογραφικό Κέντρο Θεσσαλονίκης.
Είναι ιδρυτικό μέλος της Δημιουργικής Ομάδας Φωτογραφίας Π31.
Έχει λάβει μέρος σε περισσότερες από 30 ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα – και 1 διεθνή στην Σερβία (ecological reality), καθώς και σε πολλά καλλιτεχνικά δρώμενα πανελλαδικά
agathanasiadis@yahoo.gr

                   

 

Θανάσης Αθανασιάδης                                                           Mert Çagil Turkay  

"Emotional Clothing" - "Aspects of Balkan Photography. Νέα διαδρομή σε καιρούς κρίσης" - 2012

For English text you can press here  Ομαδική έκθεση φωτογραφίας Γκαλερί 'ΤΕΤΤΙΧ'    13-31/10/2012 Στο πλαίσιο των εκδηλώσεων "Aspects of Balkan Photography. Νέα διαδρομή σε καιρούς κρίσης", ενταγμένη στους εορτασμούς του Δήμου για τα 100 χρόνια από την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης, υπό την αιγίδα του του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων, Πολιτισμού και Αθλητισμού (Τομέας Πολιτισμού). Συμμετείχαν: Senay Ozturk (Βουλγαρία/Τουρκία), Margareta Kern (Βοσνία Ερζεγοβίνη/UK), Irina Pidova (Βουλγαρία), Θανάσης Ράπτης (GR), Μαρίνα Προβατίδου (GR), Γωγώ Γρηγοριάδου (GR) Παραγωγή: Φωτογραφικό Κέντρο Θεσσαλονίκης Επιμέλεια: Θανάσης Ράπτης Emotional Clothing Είναι το ντύσιμο αυτό που λέμε μόδα; Ή καλλίτερα, είναι μόνο μόδα; Αν δεν πάρουμε καθόλου υπόψη μας την τελείως απλοϊκή, παιδιάστικη ερμηνεία της Παλαιάς Διαθήκης για τη δήθεν ντροπή του Αδάμ που οδήγησε το ανθρώπινο είδος στην ανάγκη για την κάλυψη της γύμνιας του και αφαιρέσουμε για την οικονομία του κειμένου την πρακτική αξία του ρούχου ως μέσου προστασίας του ανθρώπου από τις καιρικές συνθήκες, οδηγούμαστε σιγά σιγά στο θέμα μας... Τα οικεία και καθημερινά ενδύματα γίνονται το μέσο για να γνωρίσουμε ποικίλες όψεις της πραγματικότητας. Το ένδυμα, μορφή εφαρμοσμένης τέχνης αλλά και προϊόν βιοτεχνικής παραγωγής, εμπορεύσιμο είδος αλλά και στοιχείο ταυτότητας, προσωπική επιλογή ή κοινωνική επιταγή, αποκαλύπτει πτυχές της οικονομίας, της τεχνολογίας, της κοινωνικής οργάνωσης, της αισθητικής, ακόμα και της ψυχολογίας των ανθρώπων. Η εξερεύνηση της σχέσης ανάμεσα στο ένδυμα, τη μνήμη και τη φωτογραφία, μας οδηγεί, ανασυνθέτοντας όλες μαζί τις εργασίες, που επιλέχθηκαν για να αποτελέσουν αυτήν την έκθεση, στις γλυκιές ατραπούς που οδηγούν κατ' ευθείαν στις ρίζες μας και εν τέλει στο λυτρωτικό ξέφωτο της κατά το δυνατόν αυτογνωσίας. Τα φωτογραφημένα ρούχα -πόσω μάλλον η ίδια τους η παρουσία στην έκθεση σαν ιδιόμορφα γλυπτά- λειτουργούν σαν εν δυνάμει διπλό δοχείο της μνήμης, ξαναφέρνουν στο μυαλό δυναμικά το απόν σώμα στη διάρκεια του χρόνου. Θανάσης Ράπτης, Επιμελητής της έκθεσης

Μαρίνα Προβατίδου

Η Προβατίδου εξερευνά το νυφικό και το απωθημένο “εγώ δε θα ντυθώ νυφούλα;” σαν καταλύτη για τη μνήμη, ενώ η Kern έχει επιλέξει να φωτογραφήσει εναλλακτικές τελετές του περάσματος από μια κατάσταση-φάση σε μια άλλη, όπως είναι ο χορός της αποφοίτησης για μια έφηβη, που προσπαθεί να αποποιηθεί χωρίς επιτυχία την ταυτότητά της, φορώντας κακέκτυπα ρούχα μιας διασημότητας, αλλά και η σχολαστική προετοιμασία από μια ηλικιωμένη γυναίκα των ρούχων που θα φορέσει στο τελευταίο της ταξίδι. Αναρωτιέμαι πως θα είμαι όταν γίνω ογδόντα ετών, άραγε θα μπορώ να κάνω όνειρα να τρέχω και να παίζω .Λένε πως ο γέρος ο άνθρωπος είναι σαν ένα παιδί.Μου αρέσει να βλέπω τον άνθρωπο στο τέλος της ηλικίας του να επιστρέφει στις παιδικές του αναμνήσεις, να βλέπει ένα παιδικό του παιχνίδι, ακόμη και να τρέχει σε ένα χωράφι. Πριν ξεκινήσω να δημιουργήσω μια εικόνα κάνω μια βαθιά βουτιά μέσα μου για το πώς μπορώ να εικονογραφήσω τα βιώματα και τα συναισθήματα μου.Οι εικόνες είναι σαν ένας χάρτης εσωτερικός, αφηρημένος με γραμμές ,με χρώματα, με σχήματα που χαράσσονται μέσα μας. Η ιστορία βασίζεται στην επιθυμία της γιαγιάς μου να φορέσει ένα ρούχο των ονείρων της, που ποτέ δε μπόρεσε να φορέσει λόγω πολέμων και φτώχειας. Όταν παντρεύτηκαν με τον παππού μου είχαν φορέσει κουρέλια. Ένας φωτογράφος πήρε τότε τις φωτογραφίες των προσώπων τους και με μοντάζ τους πρόσθεσε ξένα σώματα νύφης και γαμπρού. Η επιθυμία όμως για το νυφικό φουστάνι υπήρχε πάντα. Με ενδιαφέρει να μετουσιώσω τη ματαιωμένη επιθυμία μιας αποκλεισμένης γυναίκας φορτωμένης από προκαταλήψεις. Ο σύγχρονος άνθρωπος λόγω του περιορισμένου του χρόνου επικοινωνεί μέσω του υπολογιστή ή μικροσυσκευών, έτσι χάνεται η σωματική άμεση επαφή. Ο γάμος συμβολίζει την συνάντηση και την ένωση όχι ένα τυπικό μυστήριο της εκκλησίας. Μαρίνα Προβατίδου Η Μαρίνα Προβατίδου γεννήθηκε το 1978 στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε στην Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας (2003-8), ζωγραφική με τον Πάνο Χαραλάμπους και το Ζαχαρία Αρβανίτη και χαρακτική με την επίβλεψη της Βίκης Τσαλαματά. Σπούδασε με το πρόγραμμα Erasmous στο Universitad de Barcelona, Spain (2005). Η Προβατίδου πήρε μέρος σε πολλές ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό και έχει βραβευθεί για τη δουλειά της. www.marinaprovatidou.webs.com Irina Pidova

Η Pidova εξερευνά μέσα από τις εποχές του χρόνου τα συναισθήματα που γεννά η “ανάπαυση” του απλωμένου, αχρησιμοποίητου ρούχου, όταν μένει ελεύθερο από το βάρος του σώματος. Hanging Stories Το κρέμασμα ως έλλειψη βαρύτητας -όταν δεν υπάρχει τίποτα να σε κρατήσει στο έδαφος, κάτι σε φέρνει πάνω και πέρα από αυτό. Απλώνεις ρούχα, μνήμες και εποχές σε μια κρεμάστρα και τ' αφήνεις να κυματίζουν ελεύθερα στον άνεμο, βγαίνεις έξω από το κάδρο και επιστρέφεις σ' αυτό, γιατί ήδη ανθίζουν οι νιφάδες του χιονιού. Ξεκινώντας την ανοιξιάτικη κάθαρση της Ψυχής, η λατρεία του μαζέματος των χειμερινών ρούχων, η εισβολή οξυγόνου - ώρα για μια αναπνοή, ώρα για το φτιάρισμα του χιονιού. Αργότερα το καλοκαίρι, τα κρεμάμε και πάλι, τα φορέματα αφήνουν τα σώματα, ο αιώνιος κύκλος της αλλαγής ρούχων, οι πολλές ώρες στο μπάνιο, ο σύντομος χρόνος του στεγνώματος. Η γύμνια είναι αφορμή για φλερτ, ή ώρα ξεκούρασης του σώματος, πριν εισβολή το φθινόπωρο. Μετά, επιστροφή πάλι στην στεναχώρια, νοσταλγία και τα μέρη που είμασταν, τα μέρη που δεν θα πάμε ποτέ. Ρούχα και άνθρωποι έχουν ήδη τα σημάδια τους, πέφτουν στο ξερό γρασίδι-καφετί κήπος της μοναξιάς, όπου βολτάρουμε, όπου γυρνάμε κάθε φθινόπωρο. Όμως τότε που έρχονται οι λευκοί χάρτινοι πελαργοί κατευθυνόμενοι προς τον Νότο, τα ρούχα είναι το τελευταίο καταφύγιο των ανθρώπων και έτσι συνεχίζουν μέρα με τη μέρα, μέχρι την επόμενη άνοιξη” Vladislav Hristov Η Irina Pidova (Βουλγαρία) γεννήθηκε το 1982. Σπούδασε Τοπογραφία, Χαρτογραφία και Φωτογραμμετρία στη Σχολή Αρχιτεκτονικής, Πολιτικών Μηχανικών και Τοπογραφίας της Σόφια. Τώρα εργάζεται ως τοπογράφος. Η εμμονή της με τη φωτογραφία ξεκίνησε πριν από μερικά χρόνια, όταν αποφάσισε να αγοράσει την πρώτη της φωτογραφική μηχανή. Σήμερα για την Ιρίνα η φωτογραφία είναι απλά ένα χόμπι και μια χαλαρή δραστηριότητα μετά από μια κουραστική μέρα εργασίας. Ακόμα κάνει φωτογράφηση με φιλμ - το βρίσκει αρκετά ρομαντικό, εκπληκτικό και αστείο. Κρατά πάντα κοντά της την παλιά της φίλη – την φωτογραφική μηχανή με φίλμ Kiev 6C. H πρώτη παρουσίαση της Irina ήταν τον Ιούνιο του 2012 στη Σόφια, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων «Μήνας Φωτογραφίας». www.irinapidova.blogspot.com  Margareta Kern

Η Kern συμμετέχει στην έκθεση με δύο εργασίες. Στη μία έχει επιλέξει να φωτογραφήσει εναλλακτικές τελετές του περάσματος από μια κατάσταση-φάση σε μια άλλη, όπως είναι ο χορός της αποφοίτησης για μια έφηβη, που προσπαθεί να αποποιηθεί χωρίς επιτυχία την ταυτότητά της, φορώντας κακέκτυπα ρούχα μιας διασημότητας. Στη δεύτερη ασχολείται με την σχολαστική προετοιμασία από μια ηλικιωμένη γυναίκα των ρούχων που θα φορέσει στο τελευταίο της ταξίδι. Φορέματα για την Αποφοίτηση "Η ένδυση δεν θεωρείται απλώς η αντανάκλαση του εαυτού μας, αλλά, μέσω των τάσεων των υλικών, επίσης διαμορφώνει την ταυτότητα, την σεξουαλικότητα και τον κοινωνικό ρόλο". Sophie Woodward Τα 'Φορέματα για την Αποφοίτηση” είναι ένα εν εξελίξει project, που αποτελείται από μια σειρά από φωτογραφίες νεαρών γυναικών, στη Μπάνια Λούκα (Βοσνία & Ερζεγοβίνη), που πρόσφατα έχουν αποφοιτήσει από το σχολείο. Όλες τους είχαν ένα φόρεμα φτιαγμένο από τη μητέρα μου (για το χορό της αποφοίτησή τους) και σχεδόν όλα τα φορέματα βασίζονται σε εικόνες όπου μια διασημότητα ή ένα μοντέλο φορούσε μια δημιουργία ενός διάσημου σχεδιαστή. Τις φωτογραφίζω στα σπίτια τους και μέσω αυτής της δέσμευσής τους με τον προσωπικό και οικείο χώρο τους, συλλαμβάνω το μεταβατικό τους ταξίδι από την εφηβεία στην ενηλικίωση, αποκαλύπτοντας τόσο την ωριμότητα όσο και την ευαισθησία τους. Όντας τα κορίτσια αυτά των φωτογραφιών μου στην ίδια ηλικία με μένα όταν έφυγα από τη Βοσνία, προσπαθώ να τεκμηριώσω αυτό το σημείο της ζωή τους. Η μετακίνησή στη Βρετανία για μένα συνέβη αρκετά απότομα, με φόντο τον εμφύλιο πόλεμο, ως εκ τούτου, η γενιά μου είναι η μόνη που δεν είχε συμμετάσχει σε χορό αποφοίτησης. Ίσως να είναι αυτή η «απώλεια» που με κάνει περίεργη για το πώς διαμορφώνονται οι ταυτότητες αυτών των νέων γυναικών, καθώς και ποιές είναι οι ελπίδες και οι φόβους τους αντιμετωπίζοντας το μέλλον, που φαίνεται να είναι τόσο ασταθές στο σημερινό πολιτικό και οικονομικό κλίμα (αλλά, έτσι και αλλιώς, το μέλλον δεν είναι πάντα ασταθές;). Όλα τα κορίτσια που έχω φωτογραφήσει στην αποφοίτησή τους, γεννήθηκαν στα τέλη της δεκαετίας του ογδόντα και ήταν παιδιά όταν ξεκίνησε ο εμφύλιος πόλεμος στη χώρα που λεγόταν Γιουγκοσλαβία. Αυτό σήμαινε ότι μεγάλωσαν κατά τη διάρκεια του πολέμου και τα εφηβικά τους χρόνια έχουν διαμορφωθεί από την εξίσου ασταθή και μεταβατική περίοδο μετά τον πόλεμο .... " Margareta Kern " O θάνατος δεν μπορεί να περιμένει τα ρούχα, είναι τα ρούχα που θα έπρεπε να περιμένουν τον θάνατο" Kaja (Tuzla, Bosnia & Herzegovina), 2006 To “Ρούχα για το θάνατο” είναι ένα εικαστικό project, που είναι βασισμένο σε έρευνα και καταγράφει τις γυναίκες στην Κροατία και Βοσνία/Ερζεγοβίνη, που ετοιμάζουν τα ρούχα με τα οποία επιθυμούν να ταφούν. Το αποτέλεσμα αυτής της δουλειάς, φωτογραφίες και βίντεο συνεντεύξεις, είναι προϊόν έντονης ενασχόλησης με τη ζωή των γυναικών που φωτογραφίζονται και αντανακλά τις πολύπλοκες ταυτότητές τους, καθώς και τους χώρους που διαβιούν, που διαμορφώνονται από πολυπρόσωπα ιστορικά κοινωνικά και πολιτιστικά ρεύματα. H Susan Sontag περιγράφει την φωτογραφία ως 'μία ελεγειακή τέχνη... επηρεασμένη από το πάθος'. Οι φωτογραφίες της Kern αποπνέουν ένα μελαγχολικό αέρα, που μπορεί να κάνει την αναζήτηση της απουσίας μέσα στο 'Ρούχα για το θάνατο' να φαντάζει κάπως παράλογη. Η απουσία βέβαια φανερώνεται στις φωτογραφίες των επιμελώς επιλεγμένων ρούχων που θα φορεθούν μόνο στον θάνατο, τις χριστιανικές εικονογραφίες που υπάρχουν σε τόσα δωμάτια και την απλόχερη επίμονη ματιά που διαπερνάει κάθε φωτογραφία. Αλλά καιροφυλακτεί επίσης και στο πώς είναι οργανωμένη η εικόνα, στους ασβεστωμένους τοίχους που αγκαλιάζουν την μικροκαμωμένη φιγούρα της Rosa, στην υφή των τραχειών επιφανειών και τις μαλακές σκιές που πέφτουν επάνω τους, το ανοιγμένο ξύλινο σεντούκι, αδειασμένο πιά απο τα ρούχα ταφής. Άλλα πανομοιότυπα στοιχεία που διατρέχουν όλες τις φωτογραφίες: ένα άδειο ξύλινο κουτί, το κενό κρεβάτι που κοιτάζει η Rosa σαν σε αγρύπνια, απλωμένοι τοίχοι χωρίς παράθυρα, το περιστασιακό παράθυρo, με εκτυφλωτικό φως, σαν λευκός καμβάς. Για την ώρα ο θάνατος διακόπτεται συνεχώς από τις λεπτομέρειες της ζωής, μέσα απο την καθημερινότητά της. Μια μπλε κούπα, ένα φωτιστικό δίπλα στο κρεβάτι, ένα κουτί με χυμό. Ο θάνατος και η ζωή σε μια αλλόκοτη σχέση. Pennina Barnett Ο τρόπος δουλειάς της Margareta Kern (Βοσνία-Ερζεγοβίνη) έχει να κάνει με την κοινωνική και πολιτική μέσα από πολυεπίπεδα και διεπιστημονικά projects. Η Kern ενδιαφέρεται για τη σχέση της performance, της αφήγησης και της συμμετοχής στη δημιουργία πειραματικών εικόνων και εικόνων τεκμηρίωσης, καθώς και για τη σχέση της τέχνης και του ακτιβισμού. Χρησιμοποιώντας διάφορες μεθόδους και τρόπους οπτικής απεικόνισης, η Kern στοχεύει στις συχνά παραγνωρισμένες πτυχές της καθημερινής ζωής, επιτρέποντας νέες προοπτικές και αφηγήσεις να αναδυθούν. Επικαιροποιημένο από τη σύγχρονη εθνογραφία, το έργο της Kern μέχρι σήμερα έχει εμπλακεί με προσωπικές αφηγήσεις και χώρους, καθώς και με θέματα γύρω από την προβολή, τη δύναμη και την εκπροσώπηση. Είναι απόφοιτος του Goldsmiths College (BA Fine Art, 1998) και του University College του Λονδίνου (MA Visual and Material Culture / South East European Studies, 2010), το έργο της έχει εκτεθεί εκτενώς, όπως: Impressions Gallery, Tate Modern, Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης της Βουδαπέστης και αλλού. Πολλά βιβλία, κριτικές και άρθρα έχουν γραφτεί για το έργο της. Έχει κερδίσει βραβεία και residencies εντός και εκτός Ευρώπης. Η Kern ζει και εργάζεται στο Λονδίνο. http://www.margaretakern.com  Θανάσης Pάπτης

Ο Ράπτης επιλέγει ένα πολύ προσωπικό όσο και ασφαλή τρόπο να μεταφέρει τη συγκίνησή του στο θεατή, εκθέτοντας αυστηρώς προσωπικά, οικογενειακά κειμήλια. Εκθέτω αληθινά ρούχα ως γλυπτά, ως φορείς μιας μνήμης που, εκτός από δισδιάστατη όψη, έχει τρίτη διάσταση, αφή, μυρουδιά και -γιατί όχι- και ήχο. Δίπλα στα ολόσωμα -φυσικού μεγέθους- πορτρέτα των μελών της οικογένειάς μου. Ένα φανελάκι όμοιο μ' αυτό που φορούσε ο πατέρας μου -που ήδη έχει "φύγει" εδώ και 10 χρόνια- τη δεκαετία του '70, μέσα στο φούρνο ενός κεραμοποιείου όπου δούλευε. Ένα φανελάκι που ο ίδιος το ίδρωσα και το εξέθεσα στον ήλιο ολόκληρο το καλοκαίρι. Ένα μαύρο κομπινεζόν της μητέρας μου, που παράπεσε και διασώθηκε μέχρι και σήμερα, μάρτυρας μιας ενήλικης ζωής 50 και πλέον ετών. Η μωρουδιακή, υφασμένη σε αργαλειό, μάλλινη πάνα της αδελφής μου, επίσης 50 και πλέον ετών. Τέλος η μάλλινη, πλεγμένη στο χέρι από ακατέργαστο μαλί φανελίτσα μου, γεμάτη από τις μνήμες του βάσανου της φαγούρας στο παιδικό μου κορμί. Θανάσης Ράπτης Ο Θανάσης Pάπτης γεννήθηκε το 1962, έχει σπουδάσει Νομικά και ζει και εργάζεται στη Θεσσαλονίκη.Τα τελευταία δεκαοχτώ χρόνια έχει πραγματοποιήσει δέκα ατομικές εκθέσεις φωτογραφίας και έχει πάρει μέρος σε περισσότερες από ογδόντα ομαδικές σ' όλο τον κόσμο. Έχει επιμεληθεί πολλές εκθέσεις άλλων φωτογράφων, κάποιες από αυτές στο πλαίσιο της Photobiennale, που διοργανώνει το Μουσείο Φωτογραφίας της Θεσσαλονίκης. Έχει επίσης διοργανώσει φωτογραφικές δράσεις στο δρόμο, με οικολογικό, πολιτικό και κοινωνικό περιεχόμενο. Διαφάνειες από φωτογραφίες του έχουν χρησιμοποιηθεί σαν σκηνικά σε παραστάσεις μοντέρνου χορού. Κείμενα, μεταφράσεις από τα Ισπανικά και φωτογραφίες του, έχουν δημοσιευτεί σε βιβλία, περιοδικά και καταλόγους. Δημοσιεύει άρθρα για την σύγχρονη τέχνη σε περιοδικά της Θεσσαλονίκης. Είναι ιδρυτικό μέλος του Φωτογραφικού Κέντρου Θεσσαλονίκης και συμμετέχει στην καλλιτεχνική του επιτροπή. http://raptisthtexts.blogspot.gr/ http://raptisth.webs.com/apps/photos/  Şenay Öztürk

Η Öztürk δημοσιοποιεί τις καλά κρυμμένες περσόνες “αλλόκοτων” πλασμάτων της νύχτας, που δε διστάζουν να φανερώσουν μέσα από το σκοτάδι τα όπλα που κρύβουν επιμελώς κάτω από το φως του ήλιου: ένα ακραίο ντύσιμο, ένα έξαλο κούρεμα/χτένισμα, μια πολύ προσωπική συνήθεια. Πλάσματα της νύχτας Κάτι μυστήρια πλάσματα, κάτι μυστήριοι άνθρωποι… Εξαφανίζονται τη μέρα, στα πλήθη, δε μπορούν να έχουν θέση σ' αυτή την άγρια ζωή, περιμένουν την κατάλληλη στιγμή. Αυτά τα πλάσματα είναι οι ήρωες της νύχτας. Πρέπει να προσποιούνται πως είναι κάποιοι άλλοι, πρέπει να κρύβονται, κρύβουν τα όπλα τους, κρύβουν την ψυχή τους. Τη νύχτα όμως, μοιάζουν με αγγέλους στα αστραφτερά τους ρούχα. Δε φορούν τις μάσκες, τις περσόνες. Οι ήρωες, που θαυμάζουμε… “Δεν είναι το οτιδήποτε διατηρεί τα ίχνη της νύχτας που μας αρέσει”* Απλά μπορούν και αναπνέουν, υπάρχουν τη νύχτα. Δεν έχουμε τη δυνατότητα να πέσουμε πάνω τους οπουδήποτε και οποτεδήποτε. “Η νύχτα διασχίζει τη μέρα. Το ανθρώπινο ον, φτάνει στο ανώτερο σημείο στην κλίμακα της αυτοκατανόησης χρησιμοποιώντας τα μέσα που του δίνει ο κόσμος. Πρόκειται για τον ασυνείδητο κόσμο, το κοίταγμα στον εαυτό μας και ανακαλύπτουμε πράγματα που ποτέ δεν είδαμε στο φως της μέρας. Το βράδι, με τη γνώση του ασυνείδητου, διαμέσου των στοιχείων που προσλαμβάνουμε τη μέρα, αντιλαμβανόμαστε την πραγματικότητα πολυδιάστατα”** Τα μέρη που περιδιαβήκαμε στα γρήγορα είναι ο κόσμος αυτών των ηρώων: δρόμοι, μπαρ, πάρκα, σταθμοί, τρύπες, τριπάκια, ταξίδια αυτογνωσίας. Ένα πλάσμα που βλέπουμε αχνά, γίνεται καπνός ώσπου να καταλάβουμε αν είναι αληθινό ή όχι. Όνειρο ή πραγματικότητα. Αν είμαστε τυχεροί θα μπορούσαμε να θυμηθούμε λεπτομέρειες. Τις περισσότερες φορές θυμόμαστε, γιατί λάμπουν σαν αστέρια. Είναι απίθανο να το ξεχάσουμε αυτό! Μας κάνουν να χάνουμε τον ύπνο μας. “Ζούμε στην ονειροχώρα τη νύχτα”*** Βλέποντας όνειρα ακόμη κι όταν είμαστε ξυπνητοί. Şenay Öztürk * Novalis ** *** Geza von Molnar: Romantic Vision, Ethical Context: Novalis and Artistic Autonomy. University of Minnesota Press, Minneapolis 1987. http://senayozturk.daportfolio.com/  Γεωργία Γρηγοριάδου

Η Γρηγοριάδου αναπαριστά το παρελθόν, αναπλάθει τη μνήμη, συμμετέχοντας και σωματικά. Πλέκοντας εμμονικά με το τσιγκελάκι “άχρηστα” ρουχαλάκια για κούκλες, το μόνο που πετυχαίνει είναι να αποτίσει ένα φόρο τιμής στην αγαπημένη της γιαγιά που “έφυγε”. Ήταν παραμονή Χριστουγέννων όταν η μητέρα μου επιστρέφοντας από το σπίτι της γιαγιά, με ένα μεταλλικό κουτί στα χέρια της, μου λέει: «η γιαγιά σου στέλνει αυτό το κουτί για τη συλλογή σου». Το άνοιξα με περιέργεια και βλέπω οτι περιείχε μέσα όλες τις βελόνες και τα τσιγκελάκια που συνήθιζε να χρησιμοποιεί για να πλέκει. Αναρωτήθηκα, «μα γιατί μου τα στέλνει? δεν θα πλέξει ξανά?» και δάκρυα γέμισαν στα μάτια μου. Λίγους μήνες αργότερα πέθανε… Από τότε, κάθε φορά που πιάνω στα χέρια μου τα τσιγκελάκια της, την θυμάμαι με νοσταλγία.... Θυμάμαι τα ατελείωτα χειμωνιάτικα βράδια στο τραπέζι της κουζίνας, με τσάι, τυρί και ελιές, να μας λέει ιστορίες για την οικογένειά της και πώς ήρθαν από την μικρά Ασία, πώς πέθανε ο πατέρας της και πώς γεννήθηκε αυτή στο δρόμο για την Ελλάδα, πως δεν πρόλαβε να τον γνωρίσει. Θυμάμαι τα ατελείωτα μέτρα δαντέλας που έπλεκε μετρώντας το σχέδιο και διηγώντας μας ιστορίες από την «πατρίδα», όπως συνήθιζαν να λένε τα μέρη που άφησαν στην Μικρά Ασία, για να έρθουν πρόσφυγες στην Ελλάδα, με την ψυχή τους μόνο.... Νοσταλγία για μια ζωή που δεν έζησε, αλλά που άκουγε μόνο από την μητέρα της και τα μεγαλύτερα αδέρφια της να διηγούνται, όταν η φτώχεια και οι κακουχίες, μαζί με τους πολέμους, τους έκανε να λησμονούν την «πατρίδα», την γή και τα σπίτια που έχασαν, περιουσίες που χάθηκαν και οικογένειες που σκορπίστηκαν στο δρόμο..... Έχουν περάσει 4 χρόνια από το θάνατό της, και το κουτί, οι βελόνες και τα τσιγκελάκια της, αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι των δικών μου εικαστικών δημιουργιών.... Όχι για να την μιμηθώ (γιατί αυτό είναι αδύνατον) αλλά για να την τιμήσω! Να την ευχαριστήσω για όσα μου έμαθε, για όσα μου δίδαξε! Γιατί κατά βάθος είμαι ένα κομμάτι της και γω, και αυτή ένα κομμάτι της δικής μου ιστορίας.... Γιατί κατά βάθος, ακόμα μου λείπει.... Γεωργία Γρηγοριάδου H Γεωργία Γρηγοριάδου γεννήθηκε στην Κοζάνη το 1975. Σπούδασε Διοίκηση Επιχειρήσεων και παράλληλα έκανε σπουδές σε βιτρώ και κατασκευή κούκλας κουκλοθεάτρου. Από το 2005 συμμετέχει στο εργαστήριο χαρακτικής «ΗΛΙΟΣ» του Δήμου Νεάπολης στη Θεσσαλονίκη. Έχει διδάξει βιτρώ και δημιούργησε τη θεατρική ομάδα κουκλοθεάτρου «Φουρφούρι» στις Σέρρες και ανέβαζε παραστάσεις για δύο χρόνια. Τα τελευταία χρόνια ασχολείται με τη χαρακτική, digital art και εγκαταστάσεις. Είναι ιδρυτικό μέλος της Εικαστικής Ομάδας TeeToTuM. Το 2009 διοργάνωσε το 1ο Διεθνές Περιβαλλοντικό Εικαστικό Συμπόσιο: Zone Zero - Γαλλικός Ποταμός. Συμμετείχε σε εικαστικά συμπόσια στην Ολλανδία, τη Γαλλία και την Ιταλία. Έχει κάνει δύο ατομικές εκθέσεις και έχει πάρει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό.

video από τα εγκαίνια